‘Nee,’ zei hij met een trillende stem. ‘Dat is Margaret Lewis.’
Victoria fronste haar wenkbrauwen. « Wie? »
Richard slikte moeilijk. « LewisTech Logistics. Zij heeft het opgericht. Ze is een van de meest vooraanstaande zakenmensen in de staat. Mijn bedrijf concurreert met het hare. »
Een verbijsterde stilte viel.
Daniel draaide zich naar zijn moeder om, zijn stem nauwelijks hoorbaar. « Mam… is dat waar? »
Margaret zuchtte zachtjes. ‘Ik heb het niet verborgen gehouden om je te bedriegen,’ zei ze. ‘Ik wilde dat je je eigen leven leidde zonder de druk van mijn succes te voelen. En vanavond… wilde ik gewoon zien hoe mensen me zouden behandelen zonder iets over mijn achtergrond te weten.’
Victoria’s gezicht kleurde rood. « Dus je hebt gedaan alsof? Je hebt ons voor de gek gehouden. »
Margaret glimlachte vriendelijk. « Ik heb niets voorgewend. Ik heb alleen je aannames niet gecorrigeerd. »
Emily’s ogen vulden zich met tranen. « Mam, hoe kun je zoiets zeggen? Daniels moeder is altijd zo aardig geweest. »
Victoria snoof. « Nou ja, neem me niet kwalijk dat ik dacht dat ze was zoals ze eruitzag. »
‘En wat moet dat dan betekenen?’ snauwde Daniel.
Voordat de gemoederen verder oplaaiden, greep Richard rustig in: « Victoria… genoeg. »
Hij draaide zich naar Margaret. « Mevrouw Lewis, als ik het had geweten— »
Margaret stak haar hand op. « Als respect afhangt van het kennen van iemands banksaldo, dan is het geen respect. »
Richard zweeg.
Margaret stond op. « Ik denk dat ik alles gezien heb wat ik moest zien. »
Victoria begon te protesteren. Emily smeekte haar te blijven. Daniel leek verscheurd tussen woede en verdriet. Margaret bleef even in de deuropening staan.
‘Echte waarde heeft niets met geld te maken,’ zei ze kalm. ‘Maar gebrek aan respect onthult altijd iemands karakter.’
Toen ging ze naar buiten.
Daniel volgde snel. « Mam, wacht eens. Waarom heb je me dat niet verteld? »
