Margaret werd milder. « Ik wilde nooit dat mijn succes jouw prestaties zou overschaduwen. Je hebt je leven opgebouwd door hard werken. Daar ben ik trots op. »
Daniel slikte. « Ik ben niet boos om het geld. Ik ben boos dat je dit alleen hebt moeten doorstaan. »
Ze raakte zijn wang aan. « Ik ben nooit alleen geweest. Ik heb jou. »
Binnen galmden stemmen – het geluid van ruzies, verontschuldigingen en verwarring.
Daniel keek hulpeloos achterom. « Wat moeten we nu doen? »
Margaret kneep in zijn hand. « Dat moeten jullie samen beslissen. »
Emily kwam al snel naar buiten, met tranen op haar wangen. « Mevrouw Lewis… het spijt me zo. Mijn moeder had het mis. »
Margaret bestudeerde haar gezichtsuitdrukking – oprecht, vol berouw. « Het is belangrijk hoe we anderen behandelen, vooral als we denken dat er niets op het spel staat. Zo toont je karakter zich. »
Emily knikte. « Daniel en ik willen een thuis creëren gebaseerd op vriendelijkheid. Niet op status. Niet op oordeel. »
Margaret glimlachte goedkeurend. « Dan heb je al een voorsprong op velen. »
Terwijl ze naar haar auto liep, voelde ze geen voldoening, alleen helderheid. Ze had niemand ontmaskerd – de waarheid had zich gewoon aan het licht gebracht.
Voordat ze wegreed, keek ze nog even achterom. Daniel en Emily stonden samen onder de verandaverlichting, hand in hand, en kozen eerlijker dan ooit voor elkaar.
En Margaret besefte: rijkdom kent vele vormen.
Een deel ervan kun je opslaan.
Een deel kun je alleen voelen.
