Veertig jaar lang heb ik me volledig op mijn werk gestort, elke dollar die ik kon sparen en heb ik gedroomd van de dag dat ik van mijn pensioen zou kunnen genieten.
Toen die dag eindelijk aanbrak, voelde het als een prijs die ik echt verdiend had. Ik fantaseerde over reizen naar plekken die ik alleen in glossy magazines bewonderde, ochtenden die ik doorbracht met het verzorgen van mijn bloemen en rustige middagen vol plezier met mijn kleinkinderen.
Het leven leek zich te ontvouwen in een vredig ritme – geen prikklokken meer, geen ochtendwekkers meer, alleen maar rust. Maar terwijl ik dit langverwachte seizoen inging, worstelde mijn volwassen zoon met zijn eigen problemen, en al snel nam mijn pensioen een onverwachte wending.
Het lukte hem niet om een vaste baan te vinden. In plaats van zichzelf te pushen om nieuwe kansen te grijpen of een opleiding te volgen, werd hij steeds afhankelijker van mij voor geld.
Op een avond zei hij zonder aarzeling: « Je zult moeten blijven werken, zodat je mij kunt helpen. » Zijn woorden doorbraken de blijdschap die ik voelde omdat ik eindelijk vrij was.
