Als iemand me had verteld dat het grootste familiedrama tijdens de zondagse lunch zou uitbreken, zou ik waarschijnlijk gewoon hebben gelachen en mijn schouders hebben opgehaald. Jarenlang geloofde ik dat niets me meer kon verrassen.
Ik heb twee kinderen opgevoed. de oudste dochter Olya en de jongste zoon Mikhail. Olya is altijd een gevoelig, zachtaardig, geheimzinnig meisje geweest. Mikhail is een open-minded, vrolijke jongen, een favoriet van leraren en klasgenoten. Ons huis, hoewel gewoon, was vol gelach en huiselijke ruzies. Ik dacht dat de grootste stormen voorbij waren. Ik had het mis.
Het begon allemaal met een telefoontje van Mikhail. “Mam, ik moet je aan iemand voorstellen,” zei hij met een aanwinst die me onmiddellijk alarmeerde. “We gaan zondag samen lunchen, oké?”Dit is heel belangrijk voor mij.
Ik dacht dat dit geen gewone bijeenkomst zou zijn. Ik had verschillende scenario ‘ s in mijn hoofd, maar geen van hen bereidde me voor op wat er ging gebeuren. Op zondag kwam Mikhail het huis binnen met een meisje. Ze was lang, slank, met wild blond haar en een zelfverzekerde glimlach. “Dit is Magda,” zei de zoon trots. “Mijn verloofde.”
Op hetzelfde moment zag ik het gezicht van Olya, mijn dochter, bleek worden. Ze bevroor en haar hand trilde toen ze haar hand naar het meisje uitstrekte. De atmosfeer werd dikker. In een oogwenk kwamen de herinneringen aan het verleden bij me terug, die ik liever nooit meer zou herbeleven.
Magda. Het was geen gewone naam in onze familie. Op de middelbare school was ze de “koningin” van de school, het meisje waar iedereen bang voor was, vooral Olya. Ik herinner me lange avonden toen mijn dochter in haar kussen huilde, niet naar school wilde en krassen en blauwe plekken op haar handen verschenen.
In die tijd, ondanks het praten met de leraren en de tutor, konden we niet veel doen–Magda was slim, ongestraft en had de sterke steun van vrienden en leraren. Olya bracht jaren door met het genezen van de wonden van die periode, en lange tijd kon ze niemand vertrouwen.
Ik probeerde mijn dochter niet te zien tijdens de lunch. Michail de schijnende vertelde hoe hij Magda ontmoette op de universiteit, hoe hij onmiddellijk voelde dat zij “de ware was.”Magda lachte, sprak enthousiast, deed alsof ze ons altijd kende. Olya zat rustig, alsof ze in zichzelf was ondergedompeld. Een traan liep over haar wang. Ik merkte dat Magda nooit naar haar keek.
Na de lunch, toen Mikhail de tuin in ging en Magda in de keuken bleef, ging ik naar haar toe. “Weet je wie je voor ons bent?”Vroeg ik rustig. Ze aarzelde slechts een fractie van een seconde, en dan rechtop, alsof ze dat meisje weer al die jaren geleden. ‘Ik weet het,’ antwoordde ze koud. Maar verpest het niet voor Mikhail. Het maakt hem niet uit.
Het voelde alsof alles in mij kookte. Waarom doet het er niet toe? Die jaren waren een hel voor mijn dochter. Voor mij, als moeder, was het besef dat ik elke dag naar de vrouw keek die mijn jeugd ruïneerde, ondraaglijk. Ik probeerde met Olya te praten, maar ze sloot zichzelf nog meer af.
In de avond, toen Michail al met Magda naar zijn appartement was gegaan, ging Olga op de bank zitten en barstte in tranen uit. “Mam, ik kan het haar niet vergeven. Ik wil niets met haar te maken hebben.
