Ik sta voor de moeilijkste keuze van mijn leven. Aan de ene kant een zoon die gelukkiger was dan ooit tevoren. Aan de andere kant, een dochter die opnieuw gewond was, hoewel dit keer op een andere manier-haar pijn keerde met volle kracht terug.
Ik probeerde met Mikhail te praten. Ik vroeg hem om de gevoelens van zijn zus te respecteren, zodat hij zou begrijpen wat ze doormaakte. Hij was echter doof voor mijn argumenten. “Mensen veranderen, Mam! Magda ook niet. Stop met leven in het verleden.”
In de weken daarna heerste er een koele sfeer in ons huis. Olya bezocht ons steeds minder vaak. Mikhail nam aanstoot aan iedereen, verwijt ons voor ons gebrek aan openheid en vooroordeel. Maar ik kon mijn plek niet vinden. Elke beslissing was verkeerd. Door te kiezen om trouw te zijn aan mijn dochter, verloor ik het contact met mijn zoon. Om mijn zoon te kalmeren, voelde ik me een verrader tegenover Olya.
Pas een paar maanden later gebeurde er iets dat alles veranderde. Olya werd ziek-ernstig, plotseling. Michail was een van de eerste mensen die naar het ziekenhuis kwam. Hij kwam met Magda.
Ik zag angst, onzekerheid en spijt in haar ogen. Toen ging ze naar Olya ‘ s bed en durfde zich voor het eerst te verontschuldigen. “Het spijt me van alles. Ik weet dat ik je pijn heb gedaan. Ik verontschuldig me niet, maar Ik wil dat je weet dat het me spijt.
Dit gesprek heeft niet alles opgelost. Maar het was de eerste keer dat ik een schaduw van hoop zag. Misschien beginnen soms de diepste wonden te genezen wanneer iemand oprechtheid en moed vindt. Vandaag de dag zijn we nog steeds een familie met littekens, met geheimen, met een ingewikkelde geschiedenis. Maar ik weet dat je nooit zeker weet wie er in ons leven zal verschijnen, en dat elke keuze een teken achterlaat waarmee je moet leren leven.
