Later die week bezocht ik een advocaat. Samen bekeken we de eigendomsakte – mijn naam stond er nog steeds, onwrikbaar als de fundering zelf. Ik liet hem documenten opstellen die bevestigden wat nooit ter discussie had mogen staan: niemand mocht aan het huis komen zonder mijn uitdrukkelijke toestemming. Geen verkopen achter mijn rug om, geen leningen met het huis als onderpand, geen beslissingen die in het geheim werden genomen terwijl ik er buiten stond, nietsvermoedend.
Toen ik thuiskwam en dit met mijn familie deelde, waren de reacties gemengd: sommigen waren boos, anderen voelden zich schuldig, maar niemand zei iets. Zelfs geen verontschuldiging.
Toen volgde het gesprek dat alles bevestigde.
Mijn jongste zoon zat tegenover me, onrustig heen en weer te wiebelen als een jongetje dat op het punt stond iets op te biechten waarvan hij wist dat het fout was.
“Papa… we hebben erover nagedacht. Misschien is het tijd dat je naar een plek gaat waar goed voor je gezorgd wordt. Een verzorgingstehuis.”
Hij zei het zachtjes, alsof het omhullen van gif met fluweel de aard ervan veranderde. Maar ik zag meteen de waarheid. Ze wilden het huis. Ze wilden gemak. Ze wilden bevrijd zijn van alle verantwoordelijkheden.
Ik heb niet gediscussieerd. Een man begrijpt het wel als hij niet langer als familie wordt gezien, maar alleen nog als een obstakel.
Het keerpunt kwam een paar dagen later, toen ik naar buiten liep en dezelfde zoon aantrof die met een metalen voorwerp probeerde het hek open te breken. Zijn excuses vielen in duigen onder mijn blik. Ik pakte het voorwerp uit zijn hand en maakte mijn waarschuwing duidelijk.
“Als iemand opnieuw probeert in te breken, zal de politie worden ingeschakeld.”
Toen heb ik mijn advocaat weer gebeld. Tegen zonsopgang hing er een officiële mededeling op de voordeur: toegang wettelijk verboden voor de eigenaar. Mijn huis was niet langer een speelveld voor hun snode plannen.
Maar het gevoel van recht hebben is hardnekkig.
Op een nacht rammelde de deur hevig. Mijn twee oudste zoons stormden naar binnen en schreeuwden dat het huis « van iedereen was », dat ik geen recht had om ze buiten te sluiten.
‘Het is van iedereen,’ herhaalde ik zachtjes, ‘of van mij?’
Hun stilte was het antwoord.
