Ze zei het als een grapje, maar haar ogen bleven op me gericht en peilden mijn reactie. Daniel lachte ook. Dat nerveuze geluid dat mensen maken als ze een moment proberen te verzachten dat scherper aanvoelt dan het zou moeten.
« Mama verwent me niet. Ze helpt me alleen af en toe. »
« Soms? » Melissa trok een wenkbrauw op. « Schatje, je betaalt echt geen huur. »
De lucht bewoog. Ik voelde het in mijn borst. Dat kleine, ongemakkelijke trekje, iets wat ik nog niet kon benoemen.
« Nou, » zei ik voorzichtig. « Ik wilde dat hij zich kon concentreren op het opbouwen van zijn carrière, zonder zich zorgen te maken over de woonlasten. »
Melissa knikte langzaam, alsof ze zich afvroeg of het wel logisch was.
« Dat is echt lief. Mijn ouders lieten me alles zelf uitzoeken. Dat heeft me een goed karakter gegeven, weet je. »
Daar was het weer. Die vage ondertoon onder de beleefdheid. De suggestie dat wat ik had gedaan op de een of andere manier verkeerd was, of op zijn minst twijfelachtig. Dat ik een zoon had opgevoed die niet op eigen benen kon staan.
Daniel sprong er snel in.
« Je ouders hebben ook je vervolgopleiding betaald, schat. »
Ze wuifde afwijzend met haar hand.
« Dat is anders. Dat is een investering in opleiding, niet zomaar iemand een gratis appartement geven. »
Ik slikte de angel door en glimlachte.
« Wil je een stukje taart? Ik heb hem vanochtend gemaakt. »
« O, ik eet eigenlijk geen gluten, » zei Melissa, terwijl ze ernaar keek. « Maar dat is zo attent. »
Het bezoek duurde een uur. Ik zat op de bank die ik hem had helpen uitkiezen in het appartement dat ik had gekocht, en luisterde naar Melissa die vertelde over haar baan in de marketing, haar spinningles en haar aanstaande meidenreis naar Nashville. Ze had een manier van praten waardoor alles zowel indrukwekkend als vermoeiend klonk, alsof haar leven een reeks zorgvuldig samengestelde momenten was die ze voor een onzichtbaar publiek vertelde. Daniel leek lichter bij haar. Misschien vrolijker, of misschien gewoon afgeleid.
Toen ik wegging, liep hij met mij mee naar de deur en gaf mij een stevige knuffel.
« Ze is geweldig, toch? » fluisterde hij.
Ik wilde iets eerlijks zeggen, zoiets als: Ze keek me aan alsof ik een probleem was dat ze uiteindelijk moest oplossen, maar dat deed ik niet omdat hij er zo hoopvol uitzag en ik wilde niet de moeder zijn die niet blij kon zijn voor haar zoon.
« Ze lijkt erg zelfverzekerd », zei ik in plaats daarvan.
Hij grijnsde.
« Dat is ze. Ik denk dat jullie het prima met elkaar zullen kunnen vinden. »
Ik knikte en vertrok. En op de terugweg speelde ik haar woorden in mijn hoofd af.
Te zacht. Verwend. Gratis appartement.
Ik zei tegen mezelf dat ik er te veel achter zocht, dat ze gewoon een van die directe mensen was, het soort dat zegt wat ze denkt, zonder filter, dat ik haar een kans moest geven.
Dus ik probeerde het.
De maanden erna kwam ik opdagen wanneer ik dacht dat ik nuttig kon zijn. Ik bracht ovenschotels toen Daniel zei dat ze tot laat moesten werken en te moe waren om te koken. Ik streek zijn overhemden toen hun washok overstroomde en ze het te druk hadden. Ik stuurde Melissa een verjaardagskaart met een cadeaubon voor een spa erin, in de hoop dat het de afstand die ik tussen ons voelde groeien zou verzachten. Ze stuurde me een bedankje – slechts twee woorden en een smiley.
Daniel belde minder vaak. Als hij belde, waren de gesprekken kort.
« Ik kan niet lang praten, mam. We zijn aan het koken. »
« Hé, sorry. We gaan weg. Ik bel je later. »
Later kwam nooit.
En als ik hem eindelijk te pakken kreeg, klonk Melissa’s stem vaak op de achtergrond, licht en lief, en zei dingen als:
« Schatje, vertel je moeder dat we snel langskomen, »
in een toon die suggereerde dat ‘binnenkort’ een beleefde manier was om ‘nooit’ te zeggen.
Ik begon kleine dingen op te merken. De manier waarop Melissa zijn telefoon opnam als ik belde, haar stem stroperig.
« Hij staat onder de douche, Margaret. Ik zal hem vragen je terug te bellen. »
Dat heeft hij nooit gedaan.
De manier waarop ze foto’s van hen plaatste tijdens brunches, diners en weekendtrips zonder mij ooit te noemen, zelfs als ik degene was die de benzine betaalde of Daniel geld toestopte voor het hotel. Ik zei tegen mezelf dat dit normaal was, dat stellen hun eigen wereld creëerden, dat ik overgevoelig was.
Maar toen waren er de opmerkingen. Kleine, terloopse opmerkingen, die aanvoelden als snijwonden op papier.
« Danny en ik proberen onafhankelijker te zijn, weet je? Op eigen benen staan. We denken na over wat het betekent om een echt partnerschap te zijn zonder hulp van buitenaf. »
Hulp van buitenaf. Dat was ik geworden. Niet zijn moeder, niet iemand die van hem hield, maar gewoon hulp van buitenaf die moest worden afgebouwd.
Ik begon harder mijn best te doen. Ik stuurde attente berichtjes. Ik bood aan om op hun hond te passen als ze op reis waren. Ik stelde vragen over Melissa’s werk, haar hobby’s, haar familie. Ik wilde dat ze me als veilig zag, als iemand die geen bedreiging vormde. Maar hoe meer ik mijn best deed, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik werd beoordeeld, beoordeeld en afgemeten aan een onzichtbare norm.
Ik bleef falen.
Daniel leek het niet te merken. Of als hij het wel merkte, zei hij niets. Hij zweefde gewoon tussen ons in, in een poging iedereen tevreden te stellen, en zijn glimlach werd steeds dunner als ik hem zag.
En toen de verlovingsfoto’s online verschenen, prachtig en stralend, realiseerde ik me iets dat me deed walgen.
Ik werd niet weggestuurd omdat ik iets verkeerds had gedaan. Ik werd weggestuurd omdat ik te veel had gedaan. Want Melissa zag een man die alles had gekregen en besloot dat de persoon die het gaf het probleem was, niet de gave.
De verandering gebeurde zo geleidelijk dat ik het bijna niet merkte, alsof je naar een zonsondergang keek. Het ene moment is er licht en het volgende moment sta je in het donker en vraag je je af waarom het zo koud is geworden.
Eerst wisselden de telefoontjes. Daniel belde altijd op zondagavond, een vaste traditie sinds hij naar de universiteit was gegaan. We praatten dan over zijn week, mijn week. Niets diepgaands, gewoon het ongedwongen heen en weer tussen twee mensen die elkaars ritme kenden. Die telefoontjes duurden soms langer dan een uur, en slingerden door de onderwerpen totdat een van ons uiteindelijk zei:
« Ik zou je moeten laten gaan. »
Toen duurde het dertig minuten, toen twintig, toen tien.
« Hé, mam. Ik kan niet lang praten. We gaan zo weg. »
« Sorry, we zijn bezig met het voorbereiden van de maaltijd. Ik bel je terug. »
Dat heeft hij nooit gedaan.
En steeds vaker, als ik hem belde, was het niet zijn stem die antwoordde.
« Hoi Margaret. Met Melissa. Danny staat onder de douche. Hij is net thuis van de sportschool, helemaal uitgeput. Ik zal hem zeggen dat je gebeld hebt. »
« Hij is wat aan het drinken met wat vrienden. Zal ik hem vragen om je later te bellen? »
Haar toon was altijd vriendelijk, altijd opgewekt. Maar er zat iets onder, iets stevigs, als een deur die zachtjes maar weloverwogen dichtging. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik toestemming nodig had om met mijn eigen zoon te praten.
De aankondiging van de verloving verscheen op donderdagavond om half tien op mijn telefoon. Ik was de was aan het opvouwen voor de televisie – een kookprogramma waar ik eigenlijk niet naar keek – toen de melding op mijn scherm verscheen. Daniel had een foto geplaatst, hij op één knie naast een rivier, Melissa met haar hand voor haar mond, de ring die het gouden uurlicht ving. Het bijschrift luidde:
« Ze zei ja. De gelukkigste man ter wereld. »
Al driehonderdtweeënveertig likes. De reacties stromen binnen. Vrienden en vreemden feliciteren hen, vragen naar dates, noemen hen perfect.
Mijn telefoon ging niet over.
