Mijn zoon sloeg me gisteravond, en ik zei niets. Vanmorgen spreidde ik mijn kanten tafelkleed uit, maakte een uitgebreid Zuidelijk ontbijt klaar en haalde het mooiste servies tevoorschijn alsof het een feestdag was. Toen hij beneden kwam, wierp hij een blik op de biscuits en grits, grijnsde en zei: « Het lijkt erop dat je het eindelijk hebt geleerd. » Maar de glimlach verdween zodra hij zag wie er aan tafel zat.
Ik ben Margaret Collins, 62 jaar oud. Gisteravond sloeg mijn zoon, Daniel, me. Hij had al vaker geschreeuwd – heel vaak zelfs – maar dit was de eerste keer dat zijn hand zo hard aankwam dat ik een metaalachtige smaak in mijn mond kreeg. Ik heb niemand geroepen. Ik heb niet geschreeuwd. Ik hield me vast aan het aanrecht in de keuken terwijl hij naar buiten stormde en de deur met de driftbuien van een tiener, in plaats van een 34-jarige man, dichtgooide.
Vanmorgen stond ik, zoals altijd, voor zonsopgang op. Mijn wang was opgezwollen, maar ik camoufleerde dat zorgvuldig met make-up en deed mijn pareloorbellen in. Ik spreidde het kanten tafelkleed uit dat mijn moeder me gaf toen ik trouwde en bereidde een uitgebreid Zuidelijk ontbijt: biscuits, worstjus, griesmeelpap met boter, roerei en perfect gebakken spek. Ik haalde het serviesgoed tevoorschijn dat we bewaren voor Kerst en Pasen.
Daniel kwam laat beneden, met zijn capuchon over zijn hoofd getrokken en zijn telefoon in de hand. De geur van eten toverde een glimlach op zijn gezicht.
‘Dus je hebt het eindelijk geleerd,’ zei hij, terwijl hij een stoel aanschoof. ‘Die slappe zak heeft je blijkbaar tot bezinning gebracht.’
Ik zei niets. Ik schonk rustig en beheerst koffie in. Hij grinnikte en pakte een koekje – en keek toen op.
Het kleurde niet meer uit zijn gezicht.
Aan het hoofd van de tafel zat sheriff Thomas Reed, zijn hoed netjes naast zijn bord geplaatst. Rechts van hem zat dominee William Harris van First Baptist, met gevouwen handen en een kalme uitdrukking op zijn gezicht. Naast hen zat mijn zus Elaine, die na een kort telefoontje de avond ervoor vanuit Ohio was overgevlogen.
Daniels mond ging open en sloot zich vervolgens weer.
‘Wat… wat is dit?’ fluisterde hij.
