‘Ga zitten, Daniel,’ zei sheriff Reed kalm. ‘We moeten het over gisteravond hebben.’
Het enige geluid in de kamer was het tikken van de klok. Daniel stond als aan de grond genageld, zich eindelijk realiserend dat het ontbijt geen verontschuldiging was, maar een afrekening.
Hij aarzelde, keek afwisselend naar de sheriff en de dominee, op zoek naar een vleugje humor dat er niet was, voordat hij zich in de stoel liet zakken alsof al zijn kracht hem had verlaten.
‘Je hebt de politie gebeld?’ snauwde hij, in een poging de controle terug te krijgen. ‘Na alles wat ik voor je heb gedaan?’
Ik keek hem recht in de ogen. ‘Bedoel je dat ik hier drie jaar gratis mag wonen?’ vroeg ik zachtjes. ‘Of dat je tegen me schreeuwt als het eten nog niet klaar is?’
Pastoor Harris schraapte zijn keel. « Daniel, je moeder liet me de blauwe plek zien. Ze vertelde me alles. »
Sheriff Reed schoof een opgevouwen document over de tafel. « Dit is haar schriftelijke verklaring. Mishandeling van een familielid wordt in deze regio zeer serieus genomen. »
Daniels zelfvertrouwen brokkelde af. « Mam, ik meende het niet, » zei hij zachtjes. « Ik was gestrest. »
‘Zo was je vader ook,’ zei Elaine scherp. ‘En hij heeft nooit iemand aangeraakt.’
Daniel schoof zijn stoel naar achteren. « Dit is waanzinnig. Jullie keren je allemaal tegen me. »
‘Nee,’ zei ik kalm. ‘Dit is verantwoording afleggen.’
De sheriff legde het proces uit: de keuzes, de gevolgen en het feit dat er direct een aanklacht kon worden ingediend. Daniels handen trilden. Voor het eerst in jaren zag hij eruit als een jongen die besefte dat hij een grens had overschreden die hij niet meer kon uitwissen.
‘Ik ga,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ik pak mijn spullen.’
‘Dat is al geregeld,’ antwoordde Elaine. ‘Mark komt met een vrachtwagen.’
Daniel staarde naar het onaangeroerde bord. ‘Dus dat is alles? Ontbijt en verraad?’
‘Dit,’ zei ik, terwijl ik hem recht in de ogen keek, ‘is ontbijt en grenzen.’
Hij vertrok zonder nog een woord te zeggen. Boven sloegen de laden dicht, waarna er een diepe stilte in huis viel. Ik merkte toen dat mijn schouders niet meer zo gespannen aanvoelden als voorheen.
‘Je hebt het juiste gedaan,’ zei sheriff Reed kalm terwijl hij opstond.
Ik knikte, mijn hart zwaar maar helder. Van een kind houden betekent niet dat je pijn moet accepteren. Dat had ik te laat geleerd – maar ook weer niet te laat.
Toen ze vertrokken, kneep dominee Harris in mijn hand. « De genezing begint vandaag. »
Toen de deur dichtging, zat ik alleen aan tafel, terwijl het eten afkoelde – maar voor het eerst in jaren voelde ik warmte vanbinnen.
Daniel verhuisde die middag. Ik keek vanaf de veranda toe hoe dozen in de verhuiswagen werden geladen, zijn bewegingen stijf, zijn trots gekrenkt. Hij keek niet achterom.
Die nacht was het stil in huis – vredig stil. Ik sliep ongestoord door tot de ochtend. Geen verhoogde stemmen. Geen voetstappen in de gang.
Gewoon vrede.
