Mijn zoon bracht iets onverwachts mee in plaats van de ringen voor onze bruiloft – ik stond perplex toen ik de doos opende.
« Je maakt jezelf belachelijk, » snauwde Tom scherp. « Je zet iedereen hier voor schut. »
Mijn vader, die op de eerste rij had gezeten, stond langzaam op. « Nee, mijn zoon, » zei hij vastberaden. « Je hebt jezelf te schande gemaakt op het moment dat je tegen mijn dochter loog en die jongen gebruikte om het te verdoezelen. »
Een close-up van het gezicht van een oudere man | Bron: Pexels
Toms gezicht vertrok. « Dit is belachelijk! Jullie vertrouwen allemaal op het woord van een tienjarige detective? Hij weet helemaal niets van volwassen relaties! »
Ethan haalde diep adem. « Volwassenen liegen meer dan kinderen. »
De menigte deinsde achteruit. Half geschokt, half vol bewondering.
Tom wees naar hem en zijn stem werd luider. « Dit is jouw schuld! Jij kleine… »
Hij kon geen woord meer uitbreken. Mijn vader bewoog zich sneller dan ik hem ooit had zien bewegen en ging tussen hen in staan. Zijn toon was ijskoud. « Als je die jongen aanraakt, zul je er spijt van krijgen. »
Op dat moment keek Tom rond in de tuin en besefte dat hij het middelpunt van de belangstelling was. Verschillende mensen hadden hun mobiele telefoons tevoorschijn gehaald en filmden alles.
Een persoon die een telefoon vasthoudt | Bron: Pexels
Ik zag dat hij zich realiseerde dat dit moment, deze scène, zijn ondergang zou betekenen.
Hij rukte zijn boutonnière af, vloekte en draaide zich om naar het doel. « Jullie zijn allemaal gek. »
In een laatste ironische wending rende hij weg, waarbij zijn voet bleef haken aan de rand van de bloemenboog, die achter hem met een klap op de grond viel. Mensen kreunden toen het geluid door de achtertuin galmde, terwijl ik mijn ogen bedekte en de tranen over mijn wangen liet stromen.
Een close-up van de ogen van een vrouw | Bron: Pexels
Toen de poort dichtklapte, schraapte de ceremoniemeester ongemakkelijk zijn keel. « Nou… zullen we verdergaan, of…? »
Ik schudde mijn hoofd. Mijn stem trilde, maar ik vond mijn woorden. « Nee. Ik denk dat dat genoeg geloften zijn voor vandaag. »
