Mijn zoon bracht iets onverwachts mee in plaats van de ringen voor onze bruiloft – ik stond perplex toen ik de doos opende.
Hij draaide zich naar me toe, zijn ogen glinsterden van de tranen. « Het spijt me, mam. Ik wilde je bruiloft niet verpesten. Maar je zegt altijd dat de waarheid belangrijker is dan wat dan ook. »
Tom sprong naar voren. « Geef het hier! »
Een close-up van de ogen van een man | Bron: Unsplash
Ethan deed een stap achteruit en klemde de bon vast. « Nee! »
Mijn zus Grace schoot op zijn voeten. « Als je hem aanraakt, krijg je er spijt van. »
De ambtenaar stond als aan de grond genageld, niet wetend wat hij moest doen. Mijn vader stond langzaam op, zijn stem zacht maar vastberaden. « Je hebt me het een en ander uit te leggen, mijn zoon. »
Tom stamelde: « Dit is waanzinnig… Ze is gewoon een collega! We hebben een verrassingsdiner voor Lauren gepland! Je verdraait de hele zaak! »
Ethan nam opnieuw het woord. « Waarom staat er dan op het briefje ‘Jubileumdiner – Tafel voor twee, inclusief rozen’ ? »
Alle ogen waren op Tom gericht. Hij opende zijn mond, maar er kwam geen woord uit.
Mijn boeket gleed uit mijn hand en de blaadjes vielen op de grond.
Bloemen op de grond | Bron: Pexels
In dat stille moment besefte ik dat de man van wie ik dacht dat hij ons zou beschermen, gewoon weer iemand was van wie mijn zoon bescherming nodig had.
Een lange tijd was het stil. Het zachte gezoem van de windgong naast de poort was het enige geluid.
Toms kaak spande zich aan toen hij zich naar me omdraaide. « Lauren, alsjeblieft, » zei hij, terwijl hij een lach forceerde. « Je kunt dat toch niet echt geloven? Hij is nog maar een kind. Hij moet het verkeerd begrepen hebben. »
Maar Ethan gaf geen krimp. Zijn zachte stem verbrak de stilte. « Ik kan lezen, Tom. »
