Mijn zoon bracht iets onverwachts mee in plaats van de ringen voor onze bruiloft – ik stond perplex toen ik de doos opende.
« Mogen we de ringen, alstublieft? »
Ethan zette een stap naar voren. Maar de manier waarop hij bewoog, bezorgde me een naar gevoel in mijn maag. Zijn gezicht was bleek en hij keek veel te serieus.
Hij stopte voor ons en keek naar mij, niet naar Tom.
‘Mam,’ zei hij zachtjes, zijn stem trillend maar duidelijk genoeg voor iedereen om te horen, ‘voordat je deze ring draagt, moet je eerst even kijken wat er in het doosje zit.’
Een golf van gelach ging door de gasten. Iemand zei: « O, hij heeft een toespraakje geoefend! » Zelfs de ceremoniemeester glimlachte beleefd.
Een jongen in een pak | Bron: Pexels
Tom grijnsde en klopte Ethan op de schouder. « Goed, Sherlock, laat ons de verrassing zien. »
Maar het gelach verstomde zodra Ethan de doos opende.
Er zat geen ring in. Het was een klein opgevouwen papiertje: een restaurantbon.
Je kon de verwarring door de menigte voelen verspreiden.
Tom knipperde met zijn ogen, nog steeds glimlachend, maar zijn stem stokte. « Wat… wat is dat? »
Ethans handen trilden lichtjes, maar zijn stem niet.
‘Dat komt van Harbor House,’ zei hij. ‘Je zei dat je die avond laat had gewerkt, maar dat was niet zo. Je was daar… met iemand anders. Er staat: Diner voor twee en rozen.’
Een stel op een date | Bron: Pexels
Een collectieve zucht van verlichting ging door de gasten.
Toms gezicht werd bleek. « Waar heb je het over? »
« Je zei dat ik het geheim moest houden als een vrouw genaamd Hannah zou bellen, » zei Ethan. « Je zei dat het een verrassing voor mama zou zijn. Maar rechercheurs liegen niet, en dit voelde niet als een verrassing. »
Ik voelde de wereld kantelen. « Ethan… wat bedoel je? »
