Mijn zoon bracht iets onverwachts mee in plaats van de ringen voor onze bruiloft – ik stond perplex toen ik de doos opende.
Ik moest erom lachen en dacht dat het kinderlijke nieuwsgierigheid was. « Hij leest vast gewoon iets grappigs, schat. Volwassenen hebben de hele tijd saaie werkgerelateerde dingen op hun telefoon staan. »
Hij leek niet overtuigd.
« Detectives gissen niet, » zei hij serieus, en citeerde Sherlock Holmes, zijn favoriete personage. « Ze observeren. »
Een man gebruikt zijn telefoon | Bron: Pexels
Ik wuifde het weg. Kinderen zien de wereld immers alleen in zwart-wit. Volwassenen leven in het grijze gebied.
Maar er gebeurde iets vreemds in de week voor de bruiloft.
Het was de sterfdag van mijn moeder. Ethan en ik bezochten altijd samen haar graf. Natuurlijk vroeg ik Tom ook om mee te gaan.
Hij zuchtte en zei: « Schat, ik zou het heel graag willen, maar ik heb een grote systeemimplementatie op mijn werk. Ik kan vanavond niet weg. »
Ik knikte en deed alsof ik het begreep. Hij was een senior projectmanager, en ik begreep dat hij deadlines, vergaderingen en lange nachten had.
Een man werkt in zijn kantoor | Bron: Pexels
Ethan en ik gingen dus zonder Tom naar het graf van mijn moeder. Op de begraafplaats, toen we naast haar graf stonden, zei Ethan iets dat mijn hart brak.
« Oma, help mama alsjeblieft, » fluisterde hij richting het graf, « want ze is erg gesteld op deze man en ik wil niet dat hij haar pijn doet. »
Ik kneep in zijn hand en probeerde mijn tranen te bedwingen.
Een persoon legt bloemen op een graf | Bron: Pexels
Toen ik die avond thuiskwam, vond ik Toms stropdas op de bank. Het was dezelfde stropdas die hij naar zijn werk had gedragen.
Even voelde ik een knoop in mijn maag. Maar ik zei tegen mezelf dat ik niet paranoïde moest zijn. Liefde draait immers om vertrouwen.
