Mijn zoon bracht iets onverwachts mee in plaats van de ringen voor onze bruiloft – ik stond perplex toen ik de doos opende.
Zes jaar later dook Tom op.
We ontmoetten elkaar bij een benefietevenement in het ziekenhuis waar ik vrijwilligerswerk deed bij de receptie. Hij had een lichte glimlach en was charmant, een man met wie je makkelijk een praatje kon maken. Hij bleef langer dan nodig bij mijn stoel staan en vroeg me naar mijn werk, mijn zoon en mijn leven.
Een man | Bron: Pexels
Hij gaf geen kik toen ik hem vertelde dat ik een alleenstaande ouder was. Hij leek zelfs onder de indruk.
« Je moet sterk zijn, » zei hij, « om dit allemaal alleen te doen. »
Maandenlang bleef hij opduiken. Hij stuurde me sms’jes, kwam langs met een kop koffie en bracht af en toe kleine cadeautjes mee voor Ethan.
Hij is zelfs een keer naar een van Ethans honkbalwedstrijden geweest en juichte harder dan ik. Toen ik hem en mijn zoon samen op de tribune zag lachen, dacht ik dat ik misschien eindelijk eens rust zou krijgen.
Toen hij me twee jaar later ten huwelijk vroeg onder een baldakijn van kerstlichtjes, zei ik zonder aarzeling ja.
Een lachende vrouw | Bron: Pexels
Ethan klapte in zijn handen en omhelsde ons allebei, met een brede grijns op zijn gezicht. Voor het eerst in jaren dacht ik dat we veilig waren.
Maar Ethan, die altijd al een scherp waarnemer is geweest, merkte dingen eerder op dan ik.
‘Mam,’ vroeg hij op een avond, ‘waarom lacht Tom meer naar zijn telefoon dan naar jou?’
