De grote kerstboom was omringd door dozen, ingepakt in glanzend papier en versierd met glinsterende linten. Victor begon ze met een autoritaire air uit te delen, alsof hij privileges verleende in plaats van cadeaus.
De kinderen van Bianca kregen werkelijk alles wat je je maar kon voorstellen: miniatuurdrones, spelcomputers, smartwatches, enveloppen vol geld. Ze scheurden de pakkjes gillend open, zonder ook maar één keer iemand te bedanken.
Toen pakte mijn vader een klein, slordig ingepakt doosje en keek de kamer rond op zoek naar Lila.
‘Kom hier, meisje,’ zei hij met een koude stem.
Lila’s ogen lichtten op van onschuldige opwinding. Ze stapte naar voren, vol vertrouwen in de goedheid van haar grootouders, zoals alleen een kind dat kan hebben.
‘Hier,’ zei Victor, terwijl hij de doos naar haar gooide. ‘Verwacht er niet te veel van. Het leven is niet gul voor dwazen.’
Lila knielde op het kleed, haar kleine vingertjes trilden terwijl ze haar haarstrik losmaakte. Ze tilde het deksel op, en lange tijd gebeurde er niets.
De doos was leeg. Haar wenkbrauwen fronsten, verwarring verspreidde zich over haar kleine gezichtje. Ze keek op naar Victor, alsof ze een verklaring zocht die misschien niet bestond.
‘Opa?’ vroeg ze met zachte stem.
Bianca lachte zo hard dat het door de hele hal galmde.
‘Oh, pap,’ zei ze, terwijl ze in haar handen klapte, ‘dit is geweldig. Een perfecte les. Kinderen zoals zij moeten al vroeg leren dat de wereld niets cadeau geeft aan kinderen van wie de ouders falen.’
Victor richtte zijn aandacht op mij met een spottende glimlach.
‘Net als haar moeder,’ zei hij, ‘zwak en leeg.’
De hele zaal barstte in lachen uit. Zelfs Bianca’s man grinnikte, hoewel zijn blik even naar Lila gleed.
Ik voelde mijn bloed koken. Mijn keel snoerde zich samen toen ik me voorover boog om Lila op te tillen, klaar om haar uit die giftige plek te halen.
Maar ze huilde niet.
Haar onderlip trilde, maar ze hield zich in. Ze haalde langzaam adem en stond daar met een waardigheid die haar leeftijd ver te boven ging. Ze sloot de lege doos voorzichtig en zette hem opzij.
‘Oké, opa,’ zei ze duidelijk.
Toen greep ze in haar eigen tas. « Ik heb ook iets voor jou. »
De kamer werd stil. Bianca’s lach verstomde. Victor trok een wenkbrauw op, verward door de brutaliteit van een zevenjarig meisje dat hem durfde uit te dagen.
Lila overhandigde hem een klein pakketje, verpakt in bruin papier.
‘Ik vond het op zolder bij oma Adele,’ zei ze, ‘voordat je haar oude huis verkocht. Ze zei me in een droom dat ik het je vandaag moest geven.’
Victor snoof. « Waarschijnlijk weer een of andere macaroni- of glitteronzin, » mompelde hij.
Hij scheurde het papier voorzichtig open, in de verwachting dat het een knutselwerkje van een kind zou zijn. Binnenin lag een oud, leren boek. Tussen de versleten bladzijden, bijeengehouden door een verbleekt lintje, bevonden zich een vergeelde envelop en een zwart-witfoto.
Victor pakte de foto op. De tijd leek even stil te staan.
Het kleurde niet meer uit zijn gezicht. Whiskey morste uit zijn hand op het Perzische tapijt, maar hij gaf geen kik.
Zijn kaak viel open. Zijn handen, die eerst zo standvastig waren in het uiten van spot, begonnen oncontroleerbaar te trillen.
‘Wat…?’ Zijn stem was een verstikte fluistering. ‘Waar heb je dit vandaan?’
