Iedereen boog zich voorover, hun nieuwsgierigheid overwon de laatste restjes spot.
‘Wat is er, pap?’ vroeg Bianca, geïrriteerd dat de aandacht niet langer op haar gericht was.
Victor antwoordde niet. Hij opende de envelop en vouwde een brief open, geschreven in het onmiskenbare handschrift van mijn overleden moeder, Adele. Hij las de eerste paar regels en zakte achterover in zijn stoel alsof alle lucht uit de kamer was gezogen.
Lila stond klein en fragiel voor hem, maar haar houding straalde een monumentale aanwezigheid uit.
‘Oma heeft dat voor je geschreven,’ zei Lila. ‘Ze zei dat de waarheid het mooiste geschenk is.’
Ik knielde neer om de foto te bekijken die op het tapijt was gevallen. Het was mijn vader, jaren jonger, niet in een pak maar in een gevangenisuniform, met een bordje met een identificatienummer in zijn hand. De brief legde alles uit in duidelijke, vetgedrukte letters:
“Victor: Als je dit leest, is dat omdat ik er niet meer ben. Jarenlang heb ik jouw wreedheid verdragen om het geheim van onze familie te beschermen. Ik sta niet toe dat je je kleinkinderen misbruikt zoals je mij hebt misbruikt. Het fortuin waarmee je pronkt, is gestolen. Je hebt het van meneer Falco afgenomen voordat hij verdween. Het bewijs ligt in de kluis van de bank. De sleutel zit verborgen in dit boek. Als je onze kinderen iets aandoet, zullen de autoriteiten worden ingelicht. Je bent geen zakenman. Je bent een gelukkige crimineel. En je geluk is vanavond voorbij.”
Bianca had, zoals altijd in haar haast om de situatie naar zich toe te trekken, de brief uit zijn trillende handen gegrist en hardop voorgelezen. Te laat besefte ze de kracht van de woorden. De zaal werd muisstil.
Victor Santoro, de onbuigzame patriarch die ons mislukkelingen had genoemd, zat voorovergebogen in zijn stoel, trillend en sprakeloos. Het imperium dat hij met angst had geregeerd, begon in zijn handen af te brokkelen, ten val gebracht door een kleine envelop en de moed van een kind.
Ik pakte Lila’s hand. ‘Laten we gaan, mijn liefste,’ fluisterde ik.
