Ik had nooit gedacht dat kerstavond op het landgoed van mijn vader de avond zou worden waarop mijn dochter met eigen ogen de meedogenloze wreedheid zou zien waartoe mensen in staat zijn. Toch wist ik ergens diep vanbinnen dat het onvermijdelijk was.
Mijn vader, Victor Santoro, was een man met ouderwetse waarden, geboren in Chicago, die geloofde dat respect voortkwam uit rijkdom, macht en de juiste connecties. Hij had mijn keuzes nooit goedgekeurd. Trouwen met een basisschooljuf, iemand met een bescheiden inkomen, was in zijn ogen een persoonlijke mislukking. Maar tegenover mijn dochter Lila, van zeven jaar, ging zijn kilheid verder dan afkeuring – het voelde vaak als een weloverwogen straf.
We kwamen aan in onze afgetrapte sedan en parkeerden een eindje verderop, weg van de opvallende SUV’s en sportwagens van mijn zus Bianca en haar man. Ze keken met een mengeling van amusement en minachting naar onze auto.
‘Mama, denk je dat opa mijn cadeautje leuk zal vinden?’ vroeg Lila, terwijl ze een klein doosje vasthield, ingepakt in eenvoudig bruin papier en versierd met haar kleurpotloodtekeningen. Haar kleine handjes trilden toen ze het tegen haar borst hield.
‘Dat zal ze zeker doen, schatje,’ loog ik, terwijl een knoop van angst mijn maag samenknijpte.
We stapten het huis binnen. De geur van geroosterd vlees, cederhout en luxe parfums vulde de grote hal. Bianca zwierde rond in een sprankelende jurk met pailletten, terwijl haar twee kinderen rondrenden met tablets en duur speelgoed, het soort speelgoed dat alleen kinderen van rijke ouders normaal kunnen noemen.
‘Nou, kijk eens aan, daar zijn de armen,’ lachte Bianca, terwijl ze haar champagneglas met dat van haar man klinkte. ‘Ik begon al te denken dat je oude auto ergens kapot was gegaan.’
Ik negeerde haar en liep naar mijn vader toe. Hij zat in een hoge leren fauteuil, met een kristallen whiskyglas in zijn hand, en bekeek de kamer alsof hij de koning was van een hof vol dwazen.
‘Ze zijn laat,’ mompelde Victor zonder me aan te kijken.
‘Er was file, pap. Fijne kerst,’ zei ik, met een geforceerde glimlach.
Het avondeten verliep moeizaam. Subtiele opmerkingen over mijn kleding, de bescheiden carrière van mijn man en Lila’s openbare school hingen in de lucht als onzichtbare messen. Lila probeerde zich in zichzelf terug te trekken en at stil, terwijl haar kleine handjes nerveus aan haar servet friemelden.
Eindelijk was het tijd voor de cadeaus.
