Ik dacht dat mijn vrouw Jenna en ik alles deelden, inclusief onze diepste geheimen. Maar toen ze me uitsloot van haar verjaardagsfeestje, besefte ik dat ik bij meer dan één feestje was buitengesloten. Wat het meest pijnlijk was, was ontdekken waarom.
Het was niet alleen het feest dat pijn deed. Het was wat het onthulde over mijn vrouw en
ons huwelijk.
Ik had een jaar lang gespaard voor haar droomcadeau, om er vervolgens achter te komen dat ik niet goed genoeg
voor haar was. Terugkijkend waren de tekenen er altijd al geweest. Ik denk dat ik
ze gewoon nooit wilde zien.
Jenna en ik werden acht jaar geleden door onze families aan elkaar voorgesteld. Ze dachten dat
we een goede match zouden zijn, en ze hadden gelijk. Tenminste in het begin.
Ze was warm, extravert en had een aanstekelijke energie waardoor iedereen
zich tot haar aangetrokken voelde. Ik was stiller en praktischer, maar ik vond haar
enthousiasme verfrissend. We gingen een paar keer op date en al snel was ik
verkocht.
Natuurlijk was ze niet perfect. Dat is niemand.
Ik merkte al vroeg dat ze een beetje materialistisch was.
Ze hield van chique diners, designertassen en het soort vakanties waarbij
Instagram-feeds op reisbrochures leken.
Destijds schreef ik het toe aan haar waardering voor de fijnere dingen in het leven. Bovendien
leefde ik niet bepaald extravagant, maar ik had het ook niet moeilijk.
Ik dacht dat we elkaar wel in evenwicht konden houden.
We zijn vijf jaar geleden getrouwd en een tijdje leek alles geweldig. Ik
vond het geweldig hoe Jenna een kamer verlichtte en met iedereen kon praten en hen het gevoel kon geven
dat ze de belangrijkste persoon ter wereld waren.
Ik had een vaste baan als financieel adviseur en hoewel ik geen miljoenen verdiende
, was ik er trots op dat ik ons een stabiel leven kon bieden.
Ik herinner me dat ik haar ooit een fotoalbum gaf voor onze trouwdag,
vol met foto’s van onze mooiste herinneringen. Ze glimlachte en bedankte me, maar
later hoorde ik haar aan de telefoon met een vriendin zeggen: « Ja, het is leuk, maar ik
had eigenlijk gehoopt op een weekendje spa of zoiets. »
Het deed pijn, maar ik overtuigde mezelf ervan dat het niets betekende. Jenna was altijd al
expressief geweest, en ik vermoedde dat ze gewoon haar hart luchtte.
Toch stapelden de kleine incidenten zich op.
Ze vertelde terloops hoe de man van haar vriendin haar verraste met diamanten
oorbellen, « gewoon zomaar », of hoe de partner van een andere vriendin haar meenam naar een
luxe retraite.
Maar diep van binnen begon ik het gevoel te krijgen dat ik tekortschoot.
Ik had niet het soort baan dat extravagante cadeaus of verrassingsuitjes toeliet
, maar ik compenseerde dat met attentheid. Tenminste, dat dacht ik.
Ik besteedde uren aan het plannen van kleine verrassingen voor haar, zoals het koken van haar lievelingsmaaltijden
na een lange dag of het achterlaten van lieve briefjes in haar werktas.
Ik hoopte dat die gebaren meer betekenden dan alleen een prijskaartje.
Toen kwamen de gesprekken die me aan mezelf deden twijfelen.
Een keer, toen haar vriendinnen langskwamen, hoorde ik ze praten.
« Dus, waarmee heeft Lucas je dit keer verwend? » vroeg een van haar vriendinnen.
Ik hoorde Jenna verlegen lachen.
« O, je kent Lucas, » begon ze. « Hij draait meer om sentiment dan om uitspattingen. »
Haar toon was niet ronduit afwijzend, maar ook niet bepaald trots.
Achteraf gezien had ik het moeten zien aankomen. Ik had moeten beseffen dat Jenna’s
wereld er een was waarin uiterlijke schijn belangrijk was. Een wereld waarin « net
genoeg » zijn nooit voldoende was.
Maar ik hield van haar, en ik geloofde dat liefde genoeg was om de kloof
tussen onze verschillen te overbruggen.
Ik had het mis.
Echt mis.
Een paar weken geleden verraste Jenna me met een aankondiging die me
totaal verraste.
« Ik vier mijn verjaardag dit jaar niet, » zei ze tijdens het eten. « Ik word
ouder, en eerlijk gezegd, wat valt er te vieren? »
Ik zweeg even halverwege een hap en staarde haar aan. Jenna was dol op verjaardagen. Ze plande altijd nauwgezet een thema,
coördineerde de activiteiten en zorgde ervoor dat de gastenlijst perfect was. Het idee dat ze de gelegenheid helemaal zou overslaan,
voelde niet goed.
« Weet je het zeker? » vroeg ik, op een luchtige toon. « Je hebt altijd al van feesten gehouden. »
Ze haalde haar schouders op. « Ik heb er dit jaar gewoon geen zin in. Misschien de volgende keer. »
Haar antwoord viel me niet in de smaak, maar ik drong niet aan. Iedereen heeft zo zijn momenten, en ik vermoedde dat
35 worden haar een teruggetrokken of zelfs onzeker gevoel gaf.
Toch wilde ik iets speciaals voor haar doen.
Jenna was dol op sieraden, maar kocht er zelden een voor zichzelf, omdat ze het altijd te overdreven vond. Dus
had ik het afgelopen jaar stilletjes gespaard voor een paar diamanten oorbellen waarvan ik wist dat ze ze geweldig zou vinden.
Eerlijk gezegd was sparen niet makkelijk geweest. Ik had lunches overgeslagen, nieuwe kleren laten liggen en zelfs
extra werk aangenomen tijdens de feestdagen.
De oorbellen die ik had gekocht waren prachtig en ik kon niet wachten om haar te verrassen. Ik stelde me voor dat ik ze haar zou geven
tijdens een rustig etentje thuis. Ik dacht dat het perfect zou zijn.
Maar alles veranderde een paar dagen voor haar verjaardag.
Ik was in de supermarkt om wat last-minute benodigdheden te halen toen ik Mark, een van Jenna’s
collega’s, tegenkwam.
We wisselden beleefdheden uit en praatten over de gebruikelijke dingen totdat hij terloops iets zei waar
mijn hart een sprongetje van maakte.
« Oké, tot vrijdag op Jenna’s verjaardagsfeestje! » zei hij met een grijns.
