mijn hart een sprongetje van maakte.
« Oké, tot vrijdag op Jenna’s verjaardagsfeestje! » zei hij met een grijns.
« Oh ja, het feest! » grinnikte ik. « Op dezelfde plek als de vorige keer, toch? Ik blijf maar dingen door elkaar halen. »
« Nee, het is in dat nieuwe restaurant, » zei Mark. « Le Bijou, in het centrum. Vrijdag om 19.00 uur. Alle vrienden en familie
komen! »
Mark knikte. « Nou, het zal wel leuk worden. Jenna geeft altijd een geweldig feest. »
Ik glimlachte en nam snel afscheid voordat ik het karretje naar het volgende gangpad bracht.
Le Bijou was een nieuw, chique restaurant in het centrum. Je moest er weken van tevoren reserveren en het prijskaartje
was er ook naar.
Wat me het meest dwarszat, was dat mijn vrouw geen woord over dat feest had gerept.
De volgende twee dagen probeerde ik te rationaliseren wat Mark had gezegd. Misschien had hij het mis. Misschien was het een
verrassingsfeestje en wilde Jenna niet dat ik erachter kwam.
Maar diep van binnen wist ik de waarheid. Ze had me expres buitengesloten.
Waarom wilde ze me er niet bij hebben? dacht ik. Schaamde ze zich? Boos? Of had ik iets gedaan waardoor
ze het gevoel kreeg dat ik er niet bij hoorde?
De vragen vraten aan me, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het Jenna rechtstreeks te vragen.
In plaats daarvan besloot ik het uit te zoeken. Ik zei tegen mezelf dat ik geen scène zou schoppen en dat ik gewoon antwoorden nodig had.
Ik besloot naar het feest te gaan om te kijken waarom ze me er niet bij wilde hebben.
Op haar verjaardag leek ze vrij kalm.
« Ik ga vanavond gewoon met wat vriendinnen uit eten, » zei ze tijdens het ontbijt, terwijl ze aan haar koffie nipte.
« Niets bijzonders, gewoon een gezellig samenzijn. »
« O, echt? Ik dacht dat we samen thuis zouden eten, » zei ik. « Ik was van plan om je lievelingskoekjes te bakken
. » « Oké, » zei ik, terwijl ik probeerde mijn teleurstelling te verbergen.
Toen ik Le Bijou binnenstapte, was het alsof ik een andere wereld was binnengestapt. De kamer glinsterde van rijkdom.
Glinsterende jurken, maatpakken en het onmiskenbare gezoem van privilege.
In het middelpunt van dit alles stond Jenna. Haar glimlach was net zo oogverblindend als de kroonluchter boven haar, maar die verdween zodra
ze me zag.
Ik zag de paniek op haar gezicht geschreven staan toen ze zich verontschuldigde en naar me toe liep.
« Wat doe je hier? » vroeg ze met een zachte, gehaaste fluistering.
« Ik ben gekomen om je verjaardag te vieren, » antwoordde ik. « Maar het lijkt erop dat je het naar je zin hebt met je vrienden. Je
zei dat je je verjaardag dit jaar niet wilde vieren, maar… »
Haar gezicht vertrok toen ze om zich heen keek. « Lucas, zo is het niet. Dit is gewoon een informeel etentje. Ik— »
« Mark noemde het een verjaardagsfeestje toen ik hem een paar dagen geleden ontmoette, » zei ik. « Dit lijkt niet op een informeel
etentje. » Haar schouders zakten lichtjes in elkaar en ze keek terug naar de tafel waar haar vriendinnen ons met openlijke nieuwsgierigheid
aankeken . « Kijk, » zei ze, en ze verlaagde haar stem nog verder. « Ik heb je van het feest uitgesloten omdat… nou ja, het is ingewikkeld. » « Hoe ingewikkeld? » « Alleen geven de echtgenoten van al mijn vriendinnen hen altijd van die extravagante cadeaus, en jij… nou ja, jij niet. Ik wilde niet dat ze zich zouden vergelijken. Ik wilde niet dat ze wisten dat ik nooit dure cadeaus krijg. » « Jij met cadeaus? » Haar stilte was voldoende antwoord. Ik haalde diep adem, haalde het doosje uit mijn zak en gaf het haar. « Maak open, » zei ik.
« O mijn god, Lucas, » hijgde ze, terwijl ze de oorbellen omhoog hield zodat haar vriendinnen ze konden bewonderen. « Deze zijn prachtig! »
Ze riep haar vriendinnen bij zich, badend in hun bewondering alsof de hele avond plotseling was veranderd
in een ode aan ons.
« Lucas, je moet blijven, » zei ze, terwijl ze mijn hand pakte. « Kom op, neem wat te drinken, ik haal wat te eten voor je. »
Maar ik kon het niet. Er was iets in me gebarsten, en geen enkele lof of aandacht van haar vriendinnen
kon dat verhelpen.
« Ik kan niet blijven, » zei ik. « Het tweede deel van je cadeau wacht thuis op je. »
Haar ogen lichtten op van opwinding. « Wat is het? Vertel het me! »
« Dat zul je wel zien, » zei ik, terwijl ik een snelle kus op haar wang drukte voordat ik wegliep. Ik keek niet om.
Toen Jenna later die avond thuiskwam, trof ze het huis donker en griezelig stil aan.
Het enige licht kwam uit de keuken, waar een enkele envelop op tafel lag. Ik had een brief voor haar achtergelaten.
Lieve Jenna,
ik heb een jaar lang gespaard voor die oorbellen, omdat ik wilde dat je je geliefd,
