Mijn vrouw vroeg de scheiding aan en durfde tegen me te zeggen: « Je kunt je geen advocaat veroorloven die tegen me vecht. » Ik glimlachte en zei: « Je hebt gelijk. » Ze kwam naar de rechtbank in de veronderstelling dat ze me kapot zou maken, totdat de duurste en meest gevreesde advocaat van de stad binnenkwam, naast me ging zitten en haar vertelde: « Hij hoeft me niets te betalen. Ik ben zijn oudere broer, en vandaag ga je alles verliezen. » Het begon allemaal afgelopen dinsdag.
Angela, met wie ik acht jaar getrouwd ben, vertelde me dat ze wilde scheiden. Er klonk geen verdriet of spijt in haar stem, alleen de berekende zekerheid van iemand die een getekend contract tekent. « We zaten in de woonkamer van het huis dat we samen tot een echt thuis hadden omgebouwd. » Maar ze klonk als een CEO die een ontslag aankondigde.
« Het is voorbij, Daniel, » zei ze, terwijl ze haar aktetas op tafel zette. « Ik heb al met de advocaat gesproken. Hier zijn mijn voorwaarden. Ik heb ze niet eens opengemaakt. Dat was niet nodig. Ze was meer dan bereid om ze gedetailleerd uit te leggen. Ze wilde het huis, hetzelfde huis waar mijn grootvader me een aanbetaling voor had gedaan. Ze eiste 70% van ons spaargeld en alimentatie voor minstens vijf jaar. »
« Dit was geen onderhandeling. Dit was een onvoorwaardelijke overgave. Ik wil geen ruzie met je maken, Daniel, » voegde ze eraan toe op een toon vol valse sympathie. « Laten we realistisch zijn. Je bent docent timmerwerk op een middelbare school. Je verdient genoeg om rond te komen, maar je kunt je geen echte advocaat veroorloven. Mijn kosten dekken je kosten voordat je überhaupt voor de rechter verschijnt. »
Accepteer de voorwaarden maar beter en ga verder met je leven. Ik keek haar zwijgend aan, een koud gevoel om me heen. Ze zou me niet zomaar verlaten. Ze wilde me vernietigen. Ze zag me als een zwak obstakel dat verpletterd moest worden. Ik liet de stilte een paar seconden duren voordat ik de twee woorden uitsprak die ze verwachtte. Je hebt gelijk.
De opluchting kwam onmiddellijk. Ze geloofde dat ze het had. Ze stond op, streek haar rok glad en zei: « Goed. Ik ben blij dat je redelijk bent. Je ontvangt de officiële documenten volgende week. » Toen verliet ze de kamer. Angela wist zeker dat ze mijn beperkingen kende. Ze wist dat ik geen tienduizenden dollars had om haar in de rechtbank te weerstaa
