2. De Knijp
Hij stormde door de automatische deuren van de spoedeisende hulp van St. Jude, een ander ziekenhuis, een andere, chaotischer wereld dan zijn eigen geordende hartbewakingsafdeling. Hij trof Maria precies aan waar hij verwachtte: fysiek bonzend op de gesloten dubbele deuren van de hoofdafdeling trauma.
« Laat me binnen! » schreeuwde ze met schorre stem. « Hij is mijn zoon! Je moet me binnenlaten! »
Een jonge, vermoeid ogende dokter in een witte jas hield haar tegen, zijn uitdrukking een masker van gefrustreerd medelijden. « Mevrouw, u mag hier niet komen. We doen alles wat we kunnen. U moet ons laten werken. »
« Mark! Mark, godzijdank! » Maria zag hem en stortte in zijn armen. « Hij laat hem sterven! Hij laat Alex sterven! Hij zei… hij zei dat hij ‘te zwak’ is voor een operatie! Hij zei dat ze gewoon ‘opties overwegen’! »
Mark hield zijn vrouw vast, zijn eigen hart bonkte tegen zijn ribben. Hij keek naar de SEH-arts, die duidelijk de uitgeputte, verwilderde blik van een andere chirurg herkende. « Ik ben Dr. Jensen, » zei Mark. « Hij is mijn zoon. Hoe is het met hem? »
De dokter, een man genaamd Evans, zuchtte, duidelijk geïrriteerd door de verstoring. « Dokter Jensen, uw vrouw is hysterisch. Uw zoon verkeert in kritieke toestand. Multisysteemtrauma door een botsing met hoge snelheid, zware inwendige bloedingen. We spuiten vocht en bloed, maar hij is niet stabiel. Hem nu naar de operatiekamer brengen is een doodvonnis. Het risico op codering op de tafel is te groot. Het spijt me, maar we hebben andere patiënten. We doen alles wat we kunnen. Kalmeer uw vrouw alstublieft en wacht in de aangewezen ruimte. »
3. De erkenning
De neerbuigende toon, de afwijzing met « kalmeer je vrouw »… Mark had het al eerder gehoord. Het was het geluid van een arts die aan het einde van zijn Latijn is, overweldigd en terugvalt op het veiligste « geen-schade-aandoen »-protocol. Maar soms was « geen-schade-aandoen » het meest schadelijke wat je kon doen.
« Je hebt het mis, » zei Mark.
