Evans fronste. « Meneer, ik ben hier de behandelend arts… »
« Ik ben een dokter, » herhaalde Mark, terwijl hij zich langs Maria heen wurmde en zijn blik gericht hield op de digitale monitor voor de vitale functies die hij door het erkerraam kon zien. « Ik ben zijn dokter. Geef me zijn dossier. Nu. »
Evans, die boos werd op het bevel, duwde hem met tegenzin een tablet toe. « En wat bent u? Kinderarts? Prima. Kijk. Zijn bloeddruk is 60 over 40 en daalt. Hij verkeert in een diepe hypovolemische shock. Hij is niet geschikt voor een operatie. We wachten af, anders overlijdt hij op de operatietafel. Zo simpel is het. »
Marks ogen scanden de data, zijn hersenen, gescherpt door decennia van crisis, filterden de ruis. Hij zag de vitale functies. Hij zag de aantekeningen van de FAST-scan. Hij zag de intakebeoordeling. En hij zag dat ene, cruciale, over het hoofd geziene detail.
« Je hebt het mis, » zei Mark opnieuw, zijn stem nu een lage, gevaarlijke grom. « Hij verkeert niet alleen in hypovolemische shock. Kijk naar de CVP. Het intakeformulier vermeldt gedempte harttonen. Zijn halsaderen zijn opgezwollen. Het is Becks triade, idioot! »
« Dat komt overeen met een dozijn verwondingen door een explosie », betoogde Evans, terwijl hij de tablet teruggriste.
« Het is niet waar ! » brulde Mark, terwijl hij met zijn vinger op het scherm prikte. « Het is een harttamponade! Een ribfragment, een stuk van de stoel… iets heeft zijn hartzakje gekneusd en het vult zich met vocht! Hij gaat niet dood door bloedverlies, hij gaat dood omdat zijn hart niet meer klopt ! Je redt hem niet door te wachten, je vermoordt hem met je protocol! »
Evans’ gezicht werd bleek, zijn professionele ego was gebroken. « Luister, dokter , ik ben de chef van deze SEH. Ik neem de beslissingen. U hebt hier geen privileges. Doe een stap achteruit, anders laat ik de beveiliging u naar buiten begeleiden! »
4. De Power Call
Mark keek naar Evans’ woedende, arrogante gezicht. Hij keek naar Maria, die snikkend en hopeloos verward zat. Hij keek door het raam naar zijn zoon Alex, wiens kleine borst nauwelijks bewoog. De tijd van debatteren was voorbij.
Hij protesteerde niet. Hij smeekte niet. Hij pakte gewoon zijn eigen smartphone.
« Wat doe je? » spotte Evans. « Een advocaat bellen? De ziekenhuisdirecteur bellen? Ga je gang. Ze zullen mijn plan steunen. Ik volg de procedure. »
« Ik bel niet de beheerder, » zei Mark zachtjes, terwijl zijn duim op één sneltoetspictogram terechtkwam. « Ik bel het hoofd van de afdeling Cardiothoracale Chirurgie. »
Evans lachte kort, bitter en oprecht. « Dokter Aris? Veel succes daarmee. Hij zit in het vliegtuig vanuit Tokio. Hij is twee weken met verlof. »
Mark hield de telefoon gewoon tegen zijn oor, zijn ogen gericht op Evans. Toen de telefoon begon te rinkelen, begon een andere telefoon, de interne telefoon aan de muur op de verpleegpost direct achter Evans , te rinkelen met een scherp, aanhoudend, hoogfrequent getjilp.
Piep-piep-piep! Piep-piep-piep!
Evans’ lach stokte in zijn keel. Hij staarde naar de telefoon aan de muur, en vervolgens naar de smartphone in Marks hand. Hij kon het niet begrijpen. De interne lijn was een directe, privélijn van het kantoor van de chef chirurgie.
‘Geef op,’ beval Mark, zijn stem koud als staal.
