Het was zelfrespect.
Tegen de middag begonnen de problemen. Afgewezen transacties. Telefoontjes van dienstverleners. Geblokkeerde rekeningen. Haar telefoon bleef maar rinkelen.
Emily gaf geen antwoord.
Niet op het geschreeuw.
Niet op het smeken.
Zelfs niet toen haar vader huilde.
Toen kwam er een ander telefoontje – een telefoontje dat alles veranderde.
Het was niet haar vader of Vanessa. Het was oom Daniel, de oudere broer van haar overleden moeder – de enige in de familie die Emily ooit eerlijk had behandeld.
‘Ik heb gehoord wat er gebeurd is,’ zei hij zachtjes. ‘Gaat het goed met je?’
‘Het gaat goed met me,’ antwoordde Emily. ‘Ik ben gewoon uitgeput.’
Daniel zuchtte. « Je vader wordt helemaal gek, maar Emily, hij heeft dit zelf veroorzaakt. »
Toen aarzelde hij. « Er is iets wat je moet weten. Over de erfenis van je moeder. »
Emily bleef staan. « Welke erfenis? »
Een stilte. « Je moeder heeft alles aan jou nagelaten. Het huis aan het meer. De spaarcenten. Het trustfonds. Je vader had er nooit iets van mogen aanraken. »
Emily’s hart kromp ineen. « Hij zei dat er niets aan de hand was. Dat ze schulden had achtergelaten. »
‘Er waren geen schulden,’ zei Daniel stellig. ‘Je vader nam de controle over toen je studeerde. Juridisch gezien was het altijd al van jou.’
De waarheid kwam als een donderslag bij heldere hemel. Terwijl Emily onvermoeibaar had gewerkt om haar gezin te onderhouden, leefden ze comfortabel van geld dat van haar was.
Daniel voegde eraan toe: « Als je wilt, heb ik alle documenten. Al het bewijsmateriaal. »
‘Stuur ze maar,’ zei Emily zonder aarzeling.
Toen ze haar telefoon weer aanzette, werd deze overspoeld met berichten:
Vanessa: WAAROM DOE JE ONS DIT AAN?
Vader: ZET ALLES NU WEER AAN.
Vanessa: DE KINDEREN HUILEN. JE BENT HARTELOOS.
Vader: LAAT ME JE NIET KOMEN ZOEKEN.
Emily reageerde niet.
Ze las in plaats daarvan de documenten.
Alle documenten bevestigden dezelfde waarheid:
haar vader had haar erfenis gestolen.
De volgende ochtend keerde Emily terug naar haar ouderlijk huis – niet om te bedelen, maar om de deur goed te sluiten. Het huis was donker, de elektriciteit was afgesloten. Een treffend beeld.
Zodra hij haar zag, stormde Richard naar buiten. Vanessa volgde hem, met haar armen over elkaar en rode ogen.
« Je hebt ons bijna geruïneerd! » riep Richard. « De bank heeft alles bevroren! »
Emily bleef kalm. « Alles stond op mijn naam. Ik heb ervoor gekozen om niet meer te betalen. »
