‘Nee,’ onderbrak Emily. ‘Je bent me iets verschuldigd.’

Ze overhandigde hen de documenten.

Richard werd bleek.
Vanessa verstijfde.

‘Je hebt de erfenis van mama gestolen,’ zei Emily zachtjes. ‘En je hebt er jarenlang over gelogen.’

Vanessa fluisterde: « Papa zou niet— »

‘Dat deed hij,’ antwoordde Emily. ‘En jij hebt er profijt van gehad.’

Emily deed een stap achteruit. « Ik dien nog geen aanklacht in. Maar ik ben klaar met het financieren van jullie levens. »

Richard spuugde: « Als je weggaat, hoor je niet meer bij de familie. »

Emily glimlachte zachtjes. « Ik ben vertrokken zodra je me zei te knielen. »

Ze liep weg – vrij.

DEEL 2

Drie dagen later klopte de politie aan bij Emily.

Haar vader had haar aangegeven wegens financiële fraude.

Emily overhandigde hen kalm de erfenisdocumenten. Tien minuten later boden de agenten hun excuses aan.

‘Er is hier geen sprake van fraude,’ zei een van hen. ‘Alles was rechtmatig van u.’

Die middag belde Daniel opnieuw.
‘Ze raken in paniek,’ zei hij. ‘Geen spaargeld. De energierekening wordt binnenkort afgesloten.’

Die avond ging er een onbekende beller.

Vanessa’s stem trilde. « Papa is in elkaar gezakt. »

In het ziekenhuis bevestigden de artsen dat het om een ​​door stress veroorzaakte flauwte ging. Richard vroeg of hij Emily mocht zien.

Toen ze binnenkwam, zag ze iets onbekends in zijn ogen: schaamte.

‘Ik had niet gedacht dat je weg zou gaan,’ fluisterde hij. ‘Je kwam altijd terug.’

‘Dat was nou juist het probleem,’ antwoordde Emily.

Toen sprak hij woorden uit die ze nog nooit eerder had gehoord:

« Het spijt me. »