« Zo slim, » mompelde ze, terwijl ze haar telefoon tevoorschijn haalde. « Gewoon nieuwsgierig naar het proces. Misschien ga ik ook wel huizen opknappen. » Ik dacht dat ze gewoon een foto van de antieke kroonluchter maakte. Nu weet ik dat ze mijn archiefsysteem fotografeerde.
Deel 2: De crisis en de ‘zorgzame’ zus
Toen kwam de diagnose.
Ik voelde me al een paar weken buiten adem, maar ik gaf de schuld aan twaalf uur stucwerk. Op een middag, terwijl ik een doos tegels de trap op droeg, zag ik niets meer. Ik werd wakker op de overloop door het geluid van mijn eigen gehijg.
Ik reed naar de spoedeisende hulp. Een uur later lag ik in een steriele, beige kamer en keek naar een ECG dat leek op een seismograaf. Mijn cardioloog, Dr. Weber, had een grimmige uitdrukking op zijn gezicht.
« Mevrouw Hayes, » zei hij met een zachte maar vastberaden stem. « U hebt een ernstige aangeboren hartafwijking die onopgemerkt is gebleven. Uw mitralisklep faalt. Ernstig. U moet onmiddellijk geopereerd worden. We hebben het over een operatie van twaalf uur en weken herstel op de intensive care. »
Het was een waas. Ik belde mijn ouders. Ik belde Emma. Ze waren binnen een uur in het ziekenhuis, mijn moeder huilde, mijn vader zag bleek.
En Emma… Emma was perfect. Ze was de zus die ik altijd al had gewild. Ze hield mijn hand vast, ze zorgde voor de verpleegsters, ze was een rots in de branding.
« Concentreer je op je herstel, zus, » zei ze, haar ogen gevuld met wat ik voor tranen aanzag. « Ik zorg voor alles . Ik blijf bij je thuis, geef de planten water, haal je post op. Maak je nergens zorgen over. »
Onze ouders waren dolblij. « Zie je wel? » zei mama, terwijl ze in Emma’s arm kneep. « Je zus geeft wel om je. Jullie moeten gewoon meer tijd samen doorbrengen. »
De dag voor mijn operatie, terwijl ze me hielp met het inpakken van een kleine ziekenhuistas, stelde Emma de vraag die bij mij alle alarmbellen had moeten laten rinkelen.
« Hé, waar bewaar je je reservesleutel van het huis en de sleutel van die archiefkast? Je weet wel… gewoon voor noodgevallen. Bijvoorbeeld als er een leiding barst en ik de informatie over de waterafsluiting nodig heb of zoiets. »
Ik vertelde haar alles. De reservesleutel lag onder de losse steen bij de veranda. De sleutel van de kast lag in mijn bureaula. Waarom zou ik niet? Zij was mijn tweelingzus, mijn contactpersoon voor noodgevallen, de persoon die ik het meest ter wereld zou moeten vertrouwen.
Deel 3: Het verraad
De operatie was succesvol, maar het herstel was zwaar. De eerste twee weken bracht ik door op de intensive care, een zwevende, door medicijnen veroorzaakte waas. Het leven was een waas van piepende monitoren, wazige gezichten en een diepe, zeurende pijn op mijn borst.
Emma, zo werd mij verteld, kwam dagelijks langs. Maar ze kwam altijd op vreemde tijden, als onze ouders er niet waren. De verpleegsters vertelden het later. Ze vroeg altijd naar mijn medicatieschema. « Is ze helder? » vroeg ze dan, met een strakke, bezorgde stem. « Heeft ze veel pijn? Wanneer krijgt ze haar volgende dosis? »
Ik dacht dat ze zich zorgen maakte om mijn comfort. Nu besef ik dat ze gewoon haar tijdlijn controleerde.
Op dag 15 werd ik eindelijk overgebracht naar een gewone verkoeverkamer. Ik was zwak, maar wel wakker . Mijn ouders waren net ‘s avonds vertrokken. Ik was aan het indommelen toen er een vrouw door het gordijn glipte. Het was mijn buurvrouw, Susan. Ze is een 60-jarige vuurwerkbom die me tijdens mijn herstel elke week koekjes had gebracht. Ze zag er nerveus uit.
« Olivia, lieverd, godzijdank, » fluisterde ze, terwijl ze naar mijn bed rende. « Ik had hier eigenlijk niet moeten zijn, maar ik moest komen. Er is iets mis. »
« Susan? Wat is er? » Mijn stem was een zwak krakend geluid.
