Jaren verstreken, het gelach van de kinderen verving de tranen, en Clara verliet het ouderlijk huis om te gaan studeren. Alles leek vredig, tot dat onverwachte telefoontje op een zondagmiddag.
Het telefoontje dat alles veranderde.
‘Mevrouw Lemoine? Ik ben advocaat. Ik bel over Leo en Elise. Het gaat om een erfenis.’
In eerste instantie dacht ik dat ik me vergist had. Maar nee: een zekere Sophie, hun biologische moeder, had ons zojuist een onschatbare erfenis nagelaten. In de brief die ze had achtergelaten, herkende ik hetzelfde wankele handschrift als op het oude briefje.
Sophie vertelde haar verhaal: een jonge vrouw die gedwongen was haar baby’s af te staan, maar die nooit was gestopt met over hen te waken. De mysterieuze enveloppen? Dat was zij. En voordat ze vertrok, wilde ze de kinderen ontmoeten.
