Clara was nooit een doorsnee tiener. Terwijl haar vriendinnen het over make-up en hippe liedjes hadden, droomde zij ervan liefde te geven. ‘s Avonds hoorde ik haar achter haar deur fluisteren: « Ik wil gewoon een baby om van te houden, al is het er maar één. »
Haar woorden raakten me, omdat Julien en ik na verschillende mislukte pogingen de hoop op gezinsuitbreiding hadden opgegeven. Maar mijn dochter bleef hopen.
Op die herfstdag leek zijn droom werkelijkheid te worden. Voor het huis lagen twee baby’s, amper een paar dagen oud, vredig te slapen in een verlaten kinderwagen. Naast hen lag een klein, verfrommeld briefje:
« Zorg alsjeblieft voor ze. Ik ben pas 18 en mijn ouders laten me niet voor ze zorgen. Ze heten Leo en Elise. »
Met een bonzend hart waarschuwde ik Julien en de autoriteiten. De baby’s waren gezond en de jeugdzorg overwoog om ze in een pleeggezin te plaatsen. Maar Clara greep in, radeloos: « Laat ze alsjeblieft één nacht blijven. »
Die nacht werd een week, toen een maand… en al snel waren Léo en Élise officieel onderdeel van ons gezin.
Een huis vol gelach en een mysterieuze ‘beschermengel’.
De maanden die volgden waren een vrolijke chaos: flesjes, slaapliedjes en eindeloze was. Clara zorgde met ongelooflijke tederheid voor de tweeling, zeker voor haar leeftijd. En al snel begonnen er vreemde tekenen van genegenheid te verschijnen: enveloppen die onder de deur werden geschoven, met daarin geld, cadeaubonnen of kleine speeltjes.
« Iemand waakt over ons, » zei Julien dan met een glimlach. We noemden deze persoon onze beschermengel .
