Ze nam bij de eerste beltoon op en sprong op de juiste momenten in mijn verhaal. Ik herinner me niet alles wat ik zei. Ik herinner me alleen een paar zuchtjes, gevolgd door stilte aan de andere kant van de lijn.
Het was de stilte die je overvalt wanneer iemand niet alleen luistert naar wat je zegt, maar ook naar wat je niet kunt zeggen.
Eindelijk sprak ze.
Een vrouw aan de telefoon | Bron: Unsplash
« Ik regel het wel, lieverd, » zei ze. « Gaat het goed bij Katie of moet ik je halen? »
« Het gaat goed, » zuchtte ik. « Maar… help me alsjeblieft. »
« Tuurlijk, Ellie. Kom morgenvroeg terug om de rest van je spullen te halen. Ik zie je daar. »
Een oudere vrouw aan de telefoon | Bron: Pexels
De volgende dag stopte ik voor het huis waar ik al sinds mijn geboorte woonde… het huis met de afgebladerde stoep en het scheve vogelvoederhuisje dat mijn vader had gemaakt. Ik herinner me dat ik het samen met hem beschilderde en helemaal onder de verf zat.
Maar deze keer zag het huis er anders uit.
Vijf zwarte SUV’s stonden langs de stoep alsof ze een politiefilm aan het opnemen waren. Twee mannen in pak stonden bij de voordeur. De een keek op zijn horloge; de ander bewoog helemaal niet. Als ik hem niet had zien knipperen, had ik gedacht dat hij een robot was.
Zwarte SUV’s op een oprit | Bron: The Celebritist
Mijn hart bonsde.
Had Cheryl de beveiliging gebeld om mij buiten te houden?
Ik stapte uit de auto, met gespannen schouders, en belde.
De deur ging open en Cheryl stond daar, bleek en stijf, alsof iemand het leven uit haar had gezogen.
Een jonge vrouw staat buiten | Bron: Unsplash
« Oh! Je bent hier! » zei ze, haar stem plotseling heel zacht. « Ik stond net op het punt je te bellen, lieverd. »
Mijn hart?
Ik moest bijna lachen.
« Wat is er aan de hand? » vroeg ik. « Ik kwam alleen mijn spullen halen. »
Voordat ze kon antwoorden, verscheen Janine in de gang, gekleed in hakken die klikten op het gangpad en een grijs pak dat perfect paste. Ze had een map in haar handen.
Een oudere vrouw met een notitieblok | Bron: Pexels
« Perfecte timing, » zei ze met een glimlach die scherp genoeg was om marmer te snijden. « Kom op, allebei. We stonden op het punt om wat dingen op te helderen. Mijn juridische team staat al klaar. Oké, Cheryl? »
Ik volgde hen naar binnen. Cheryl volgde mij, haar mond ging open en dicht alsof ze niet kon beslissen of ze moest schreeuwen, huilen of iemands haar uit moest trekken.
In de woonkamer zaten twee advocaten rond de tafel. De een was wat ouder en rustig en las hardop voor uit een stapel documenten. De ander bladerde door notitieblokken met het gemak van iemand die dit al duizend keer had gedaan.
Een overstuur vrouw | Bron: Pexels
« Dit is belachelijk, » fulmineerde Cheryl, terwijl ze door de kamer heen en weer liep. « Je kunt hier niet zomaar binnenkomen en… »
Janine stak haar hand op.
