Janine stak haar hand op.
« Ga zitten, » beval ze. « Hou op met praten, Cheryl. Laten we het niet moeilijker maken dan het is. »
Cheryl ging zitten. Nauwelijks.
Ik stond bij de ingang, verward en angstig, en probeerde de ruimte vol verklede mensen en spanning te begrijpen.
Een vrouw zittend op een bank | Bron: Unsplash
« Wat is dit? Wat is er aan de hand? » vroeg ik zachtjes.
Janine draaide zich naar mij om en haar gezicht werd zachter.
Je vader heeft Cheryl nooit aan de akte toegevoegd. Hij heeft dit huis en al het land in een trust geplaatst… op jouw naam, Ellie. Hij deed het vlak voor je 18e verjaardag. Hij wilde niet dat Cheryl het wist. Maar hij heeft het je niet verteld… omdat hij niet zo plotseling had moeten vertrekken. Het was iets waar hij pas op zijn sterfbed over had moeten beginnen, lieverd.
« Je bedoelt… dat het huis van mij is? » Ik schrok.
Ik herinnerde me dat ik het jaar ervoor mijn achttiende verjaardag vierde. Mijn vader had me zo trots aangekeken. Hij glimlachte toen ik hem vertelde dat ik na de middelbare school een tussenjaar zou nemen en knikte. Hij zei dat hij het begreep.
Maar ik wist niet dat hij in stilte mijn toekomst plande. Een toekomst zonder hem.
Het vertrouwen was pas weer terug toen tante Janine zich dat herinnerde en Cheryl moest dwingen om te vertrekken.
Een persoon die kaarsen op een verjaardagstaart zet | Bron: Unsplash
« Dat is absurd, » zei Cheryl met een scherpe lach. « Thomas zou zoiets nooit doen zonder het me te vertellen! »
Een van de advocaten schoof een dossier over de tafel naar haar toe.
« Dit is een gewaarmerkt afschrift van de trust, mevrouw, » zei hij kalm. « U had toestemming om tijdelijk te verblijven onder de voorwaarden ervan… maar nu de begunstigde meerderjarig is en de toestemming heeft ingetrokken, hebt u niet langer het wettelijke recht om te blijven. »
Een man ondertekent een document | Bron: Pixabay
« Je kunt me er niet zomaar uitgooien, » stamelde Cheryl.
« U heeft één uur de tijd om uw spullen te verzamelen », voegde de advocaat eraan toe. « Na die tijd worden alle achtergelaten spullen als verlaten eigendom beschouwd. »
Ik had het gevoel dat ik niet kon ademen. De lucht in de kamer was dik en elektrisch geladen.
Een man in een zwart pak | Bron: Pexels
Het huis waar ik had gehuild, waar ik was opgegroeid en waar ik zelfs uit was gejaagd… was het mijn huis?
« Het is nog niet voorbij, » zei Cheryl trillend.
Een van de advocaten kwam naar hem toe en overhandigde hem een lijst met goedgekeurde artikelen: persoonlijke kleding, toiletartikelen, en verder niets.
Een man in een zwart pak stond zwijgend met zijn armen over elkaar bij de trap.
Een persoon die een klembord vasthoudt | Bron: Pexels
« Wie zijn deze mensen? En waarom staan er vijf SUV’s buiten? » fluisterde ik, terwijl ik naar Janine toe boog.
De zus van mijn vader keek nauwelijks op van haar dossier.
« Particuliere beveiliging, » zei ze. « De eigenaar is een heel goede vriend van me. Ik vertrouwde Cheryl er niet op dat ze rustig zou vertrekken. »
Natuurlijk deed ze dat niet. Ik had ook niet verwacht dat Cheryl zomaar stilletjes zou weggaan.
Een man in een zwart pak en stropdas | Bron: Unsplash
Cheryl liep puffend en puffend de trap op, terwijl ze tegen zichzelf mompelde.
“Schuif op,” zei tante Janine tegen hem.
Op een gegeven moment probeerde ze de kamerdeur dicht te slaan, maar de bewaker deed hem weer open en keek in stilte toe hoe ze haar spullen inpakte.
Een vrouw pakt een koffer in | Bron: Pexels
Ik stond in de keuken en klemde me vast aan de rand van het aanrecht. In het diepst van mijn gedachten speelde de herinnering aan mijn vader, die lachte terwijl hij pannenkoeken aan het verbranden was, zich af.
