Ik weigerde. Hij kon het niet waarderen.
Twee weken later kwam ik thuis en trof een nachtmerrie aan: moeders kristallen set was op de vloer van de eetkamer gevallen. Sandra was erbij en deed alsof ze verrast was.
« O, Jen! Het sieraad is net omgevallen. Wat jammer. »
Ik kreeg geen adem. Ik rende naar boven en weigerde huilend gezien te worden. Die avond belde ik snikkend tante Marlene.
« Hij heeft de kristallen van mama vernietigd. »
Na een korte stilte sprak Marlene zachtjes. « Ze vertelde haar vriendin dat ze het ging doen. Ik hoorde haar. Dus ik heb de sets omgeruild. De set die ze kapotmaakte was een replica uit een kringloopwinkel. De originelen liggen veilig op mijn zolder. En ik heb een camera neergezet. We hebben alles gefilmd. »
Voor het eerst in weken glimlachte ik.
Ik liet Sandra geloven dat ze gewonnen had. Ze paradeerde tevreden rond. Maar drie dagen later, op de huwelijksreceptie, kwam de waarheid aan het licht.
De kamer was verlicht met witte bloemen en zachte muziek. Ik pakte de microfoon en zei:
« Er is iemand die ik moet eren: mijn moeder, Alice. »
Een foto van ons terwijl we kristallen glazen aan het poetsen waren, verlichtte het scherm. Toen kwam de video.
Sandra’s stem klonk:
« Als Jennifer iemand wil eren, dan ben ik het wel. Het is tijd om Alice’ dierbare herinneringen weg te doen. »
De kamer was gevuld met gesnik toen de beelden lieten zien hoe ze lachend alle glazen kapot sloeg.
Toen de lichten weer aangingen, richtten alle ogen zich op Sandra. Ze zat stil, bleek en onbeschermd.
Ik hief mijn kin op.
