Mijn stiefmoeder gebruikte me als gratis huishoudster, kokkin en schoonmaakster tijdens haar babyshower – toen ze me publiekelijk te schande maakte, kwam mijn opa in actie.
‘Ze is jong, Lola. Onvolwassen, zeker. Maar ze heeft een goed hart. Misschien laat Melinda dat alleen mij zien, maar jij zult het ook zien. Met de tijd. Beloofd,’ zei hij dan.
Maar ik bleef wachten om het te zien, en het is er nooit van gekomen.
Een glimlachende oudere man | Bron: Midjourney
Enkele jaren na hun huwelijk raakte Melinda zwanger van haar eerste kind, en alles in huis veranderde om haar heen. Mijn vader was dolgelukkig en liet alles vallen om aan Melinda’s wensen te voldoen.
Hij gaf een fortuin uit aan gadgets en luxeartikelen die ze op sociale media zag, in de overtuiging dat de baby die nodig had. En hij leek het geweldig te vinden om een zwangere 25-jarige vrouw te hebben.
‘Baby’s hebben tegenwoordig meer nodig dan wij vroeger, schat. Er zijn nu allerlei gadgets die het leven makkelijker maken; we moeten ze de best mogelijke start geven,’ zei ze dan.
Een vrouw met een positieve zwangerschapstest | Bron: Pexels
‘Tuurlijk, schat,’ antwoordde mijn vader dan. ‘Wat je maar wilt. Stuur me gewoon een lijstje en vertel me waar ik heen moet.’
Een tijdlang probeerde ik me er niet mee te bemoeien, maar toen Melinda haar babyshower begon te plannen, kreeg ik ineens een rol in haar leven – al was het niet het soort rol dat iemand zou willen.
Het begon klein.
Een peinzende vrouw die tegen een tafel leunt | Bron: Midjourney
‘Kun jij de uitnodigingen wel aan, Lola?’ vroeg ze op een middag, terwijl ze languit op de bank lag met haar gezwollen enkels op een kussen. ‘Ik ben gewoon zo moe. Zwangerschapsdementie is echt – trek je niets aan van wat anderen zeggen. Het is geen fabeltje.’
Ik knikte, hoewel het verzoek zwaar op mijn borst drukte.
‘Tuurlijk, Melinda,’ zei ik, terwijl ik mezelf voorhield dat het maar een simpele taak was. ‘Ik kan ze wel even aanpakken.’
Een zwangere vrouw zit op een bank | Bron: Midjourney
Ik dacht dat het regelen van de uitnodigingen maar een klein klusje was, iets wat niet veel gewicht in de schaal legde. Ik kon doen wat ze nodig had en toch afstand houden van de hele zaak.
Maar al snel begonnen de aanvragen zich op te stapelen, de een na de ander.
‘Zou je een paar schalen met hapjes willen klaarmaken, Lola?’ vroeg ze op een ochtend. ‘Zelfgemaakt voelt persoonlijker, en je wilt toch niet dat je vader zich schaamt voor dingen uit de winkel? Die arme man heeft al genoeg meegemaakt.’
Ik beet op mijn wang en zuchtte.
‘Tuurlijk. Ik zoek het wel uit,’ zei ik kortaf en liep de gang door naar mijn kamer.
Pastelkleurige uitnodigingen voor een babyshower op een tafel | Bron: Midjourney
De volgende dag, terwijl ik een geroosterd broodje aan het maken was, verscheen Melinda in de keuken, haar handen stevig om haar buik geklemd.
‘Dat ziet er heerlijk uit,’ zei ze, terwijl ze alvast van mijn eten schepte. ‘Zou je trouwens de plinten in de woonkamer willen schrobben? Gasten merken dat soort dingen altijd op, en jeetje, jouw familie is nogal extreem als het om hygiëne gaat.’
‘Echt waar?’ vroeg ik, terwijl ik nog wat kaas raspte. ‘Ik betwijfel of er iemand komt om de plinten te inspecteren.’
Een geroosterde kaas- en tomatensandwich | Bron: Midjourney
‘Je zou verbaasd zijn,’ zei ze met een kleine lach. ‘Ik wil dat alles brandschoon is.’
En toen kwam die foto waardoor ik bijna mijn telefoon liet vallen.
« Ik heb dit gigantische ‘Oh Baby’-bord besteld. Het wordt vanmiddag bezorgd. Ik wil graag dat je het in de achtertuin in elkaar zet. Mijn rug en knieën doen al pijn als ik er alleen al aan denk. »
Ik wilde haar zeggen dat ze het zelf moest doen, maar in plaats daarvan forceerde ik een glimlach en stemde toe. Vanbinnen borrelde de wrok echter al op. Ik voelde de grens tussen helpen en gebruikt worden zo snel vervagen, dat ik me afvroeg of ze die grens überhaupt wel zag.
Een man staat naast een bestelbusje | Bron: Pexels
Tegen de donderdag vóór de babyshower was ik elke avond na het werk bij mijn vader thuis. Mijn eigen wasgoed lag in treurige stapels thuis, mijn koelkast was bijna leeg en zelfs mijn kat keek me mokkend aan als ik eindelijk de deur binnenkwam.
Ondertussen lag Melinda languit op de bank met haar telefoon in de hand, scrollend door Instagram alsof ze een heel team bedienden aanstuurde. Met één hand wreef ze langzaam in cirkels over haar buik en ze had de tevreden uitdrukking van een koningin omringd door bedienden.
Een witte kat die op een bank zit | Bron: Midjourney
« Strijk de tafelkleden, Lola, » beval ze nonchalant, wijzend naar de mand met linnen.
Ik stond als aan de grond genageld en klemde mijn trui stevig vast.
« Melinda, » zei ik, terwijl ik probeerde mijn stem kalm te houden. « Dit begint steeds minder op helpen te lijken en meer op werken. »
‘Ach kom nou,’ zei ze met een grijns. ‘Je hebt geen man of kinderen, Lola. Je hebt toch niets beters te doen.’
Een wasmand | Bron: Midjourney
Haar woorden raakten me dieper dan ik had verwacht. Ik balde mijn vingers tot vuisten. Even dacht ik eraan om weg te lopen en haar achter te laten met haar verkreukelde lakens en haar zelfvoldane grijns.
Maar toen dacht ik aan mijn vader, aan hoe trots hij was op de komst van de baby, en dwong ik mezelf om te blijven.
