Mijn stiefmoeder gebruikte me als gratis huishoudster, kokkin en schoonmaakster tijdens haar babyshower – toen ze me publiekelijk te schande maakte, kwam mijn opa in actie.
De avond voor de babyshower trilde mijn telefoon terwijl ik even pauze nam van mijn lesvoorbereiding.
Een mobiele telefoon op een tafel | Bron: Midjourney
‘Kun je even langskomen?’ vroeg Melinda zodra ik opnam. ‘Ik heb iemand nodig die al het glaswerk afwast voor morgenmiddag.’
Ik schoot in de lach, in de veronderstelling dat ze een grapje maakte.
‘Dat meen je toch niet?’, zei ik.
‘Natuurlijk meen ik het,’ zei ze streng. ‘Er zijn minstens veertig glazen. Dat kan ik niet alleen, Lola. Doe niet zo belachelijk.’
Glaswerk op een aanrecht | Bron: Pexels
Tegen het einde van de voorbereiding was ik drie nachten achter elkaar tot na middernacht opgebleven om tafelstukken in elkaar te zetten, tafelkleden te strijken tot mijn armen pijn deden en schalen met eten klaar te maken.
Ik was zo goed als uitgeput. En Melinda had al die tijd geen vinger uitgestoken.
De grote dag was aangebroken en tegen de middag bruiste het al van de activiteit in huis. Gasten stroomden binnen – vrienden van de familie, neven en nichten die ik al maanden niet had gezien, en zelfs een paar oude schoolvriendinnen van Melinda, gekleed alsof ze naar een modeshow gingen.
Een uitgeputte vrouw die tegen een muur leunt | Bron: Midjourney
De achtertuin was perfect met sfeerverlichting voor als de zon onderging, pastelkleurige ballonnen en linten die in de wind wapperden. Het leek wel rechtstreeks van Pinterest geplukt, tot in de puntjes verzorgd.
Ik moest toegeven dat het prachtig was. En natuurlijk was het dat ook. Ik had het allemaal zelf gecreëerd.
Mensen hapten naar adem toen ze naar buiten stapten.
« Wauw! Dit is prachtig, » fluisterde een vriendin van Melinda tegen een andere. « Het lijkt wel een fotoserie uit een tijdschrift. Dit moet een fortuin gekost hebben. »
Een babyshower in de achtertuin | Bron: Midjourney
Melinda stond in het midden van alles, met één hand zachtjes op haar buik.
« Oh, dank je wel! » riep ze enthousiast. « Ik heb zo hard gewerkt om deze dag speciaal te maken voor ons en onze kleine. »
Ik verslikte me bijna in de roze limonade die ik aan het drinken was. Ik wilde schreeuwen dat ze geen vinger had uitgestoken, maar in plaats daarvan klemde ik de kan steviger vast en dwong mezelf om door te lopen.
Urenlang liep ik als een soort hulpkracht rond. Ik vulde dienbladen bij, haalde drankjes en veegde gemorste vloeistoffen op voordat iemand kon klagen. Op een gegeven moment hield een gast van Melinda’s kant me tegen bij het buffet.
Een glas limonade op tafel | Bron: Midjourney
‘Neem me niet kwalijk,’ vroeg ze vriendelijk. ‘Bent u van de cateraar? Zou ik nog een portie van die heerlijke kleine broodjes mogen?’
‘Ik ben niet de cateraar,’ zei ik met een krampachtige glimlach, hoewel de woorden een bittere nasmaak in mijn mond hadden.
Tegen de tijd dat het uitpakken van de cadeaus begon, deden mijn voeten pijn en bonkte mijn hoofd. Ik liet me in een stoel aan de rand van de kamer zakken, met een papieren bordje op mijn knieën, te moe om het eten dat ik had gemaakt te proeven.
Een lachende vrouw in een roze jurk | Bron: Midjourney
Melinda stortte zich met de opwinding van een kind op kerstochtend op het ene cadeau na het andere. Ze hield een designer luiertas omhoog onder applaus, gilde het uit van enthousiasme over een kinderwagen van mijn tante van $1000 en grijnsde naar een hightech babyfoon die waarschijnlijk meer kostte dan mijn huur.
Toen greep ze naar mijn cadeautas.
Ik richtte me op in mijn stoel, mijn hart bonkte in mijn keel. Ik had er weken aan gewerkt: handgemaakte spuugdoekjes die ik zelf had genaaid na lange werkdagen. Ik had er babylotion, babydoekjes, luiers, pastelkleurige fopspenen en een cadeaubon netjes in de tas gestopt.
Een designer luiertas op een tafel | Bron: Midjourney
Kijk, het was niets bijzonders — ik was lerares op een basisschool, en hoewel ik dol was op mijn werk, verdiende ik er niet veel mee.
Ze tilde de mand op, hield hem omhoog zodat iedereen hem kon zien, en liet een lach horen die hol klonk.
‘Nou, dit is toch wel vrij vanzelfsprekend, vind je niet, Lola?’ zei ze luid en duidelijk. ‘De cadeaulijst stond er gewoon! De link was voor iedereen zichtbaar… vooral voor degenen die geen idee hebben wat ze cadeaus moeten geven. Ik denk dat sommige mensen niet echt begrijpen wat een baby nodig heeft.’
Een lachende vrouw op haar babyshower | Bron: Midjourney
Ongemakkelijk gegrinnik ging door de menigte. Mijn gezicht werd rood. Ik staarde naar mijn bord, wenste dat ik onzichtbaar zou worden en dat de grond zich zou openen en me zou opslokken.
Toen hoorde ik het: een scherp, doelbewust keelschrapen dat als een klok door de ongemakkelijke stilte sneed.
Mijn grootvader, Walter, 72 jaar oud en een gepensioneerd schoolhoofd, kwam langzaam overeind. Zijn wandelstok tikte tegen de houten vloer, elk geluid galmde luider dan het gepraat van even daarvoor.
Hij rechtte zijn rug en nog voordat hij iets zei, leek de hele zaal onder zijn bevel te staan.
Een verlegen vrouw zit in een achtertuin | Bron: Midjourney
‘Melinda,’ zei hij, zijn stem kalm maar met gewicht in de schaal. ‘Ik heb hier de hele middag gezeten en geluisterd. En ik denk dat het tijd is dat iemand de zaken rechtzet.’
De kamer verstijfde. Iedereen keek naar hem. Zelfs Melinda’s geforceerde glimlach verdween toen ze zich ongemakkelijk op haar stoel verplaatste.
‘Weet je wie de koekjes heeft gebakken waar iedereen zo enthousiast over is? En wie de tafelkleden heeft gestreken? En wie al die lintjes hier heeft vastgeknoopt?’ vroeg hij.
Toen niemand iets zei, gebaarde hij naar mij.
Een fronsende oude man staat buiten | Bron: Midjourney
« Het was mijn kleindochter, Lola, » zei hij. « Niet jij. Durf je niet de eer op te eisen voor het harde werk van dat meisje. Ze belde me op en vertelde dat ze zich helemaal had uitgeput. En toch is het haar gelukt om dit allemaal voor elkaar te krijgen… »
