‘Je hebt gelijk, Margaret,’ zei ik.
Mijn stem was een perfecte, huiveringwekkende kalmte. Het was zo verstoken van de emotie die ze had verwacht dat het haar deed terugdeinzen. Davids hoofd schoot omhoog. Zijn ogen waren groot van een nieuwe, opkomende verwarring. Ik had zijn moeder in tien jaar nog nooit bij haar voornaam genoemd.
5. De bom
« Wat… Wat zei je net? » David stamelde en vond eindelijk zijn stem.
Ik stond op, de geruïneerde jurk droop op het onschatbare tapijt. ‘Ik zei,’ herhaalde ik, mijn stem helder, ‘dat ze gelijk heeft. Ik ben nutteloos… voor het proberen een schip te redden dat zo vastbesloten is om te zinken. »
Ik keek naar David. « Heb je enig idee wie de schuld van $ 30 miljoen heeft gekocht die je bedrijf zes maanden geleden niet heeft betaald, David? Weet je wie de bank ervan weerhield dit huis in beslag te nemen, deze tafel, de stoel waarop je zit? »
Ik laat de vraag in de lucht hangen. Hun gezichten waren lege maskers van onbegrip.
‘Ik was het,’ zei ik. « Met mijn erfenis. De ‘huisvrouw’ met ‘geen marktwaarde’ is de afgelopen zes maanden uw enige schuldeiser geweest. »
Ik zag de kleur van hun gezichten wegvloeien.
« De afgelopen zes maanden heb je je bedrijf niet geleid, David. Je hebt voor me gewerkt. En eerlijk gezegd, » keek ik van zijn bleke, geschokte gezicht naar dat van Margaret, « je optreden was verschrikkelijk. »
