Mijn man en ik zijn vijf jaar getrouwd. Het huwelijksleven is niet altijd makkelijk, maar ik heb mezelf altijd gelukkig geprezen met zo’n zorgzame schoonmoeder. Ze was altijd beleefd, zelden opdringerig en gaf me vaak goed advies.
Onlangs was ik uitgeput van mijn werk en had ik een zwaar hart. Mijn man, Hitesh, had het druk en had weinig tijd voor me. Toen mijn schoonmoeder, mevrouw Sarla, me zo somber zag, riep ze me op een middag naar de woonkamer van ons huis in Gurugram en legde een dikke envelop voor me neer:
« Hier. Er zijn 2 miljoen roepies. Ga op vakantie en reis naar Europa. Ga een paar weken en kom dan terug om erover na te denken. »
Ik was verbijsterd. Mijn stiefmoeder had me nog nooit zo’n groot bedrag gegeven, en ze had me ook nooit aangeraden om te reizen. In het begin was ik opgetogen; ik dacht dat ze misschien echt om me gaf. Maar toen begon ik te vermoeden: waarom wilde ze dat ik zo snel vertrok?
Ondanks alles accepteerde ik haar voorstel: ik pakte mijn koffers en kocht een ticket in Terminal 3 van Indira Gandhi International Airport. Hitesh protesteerde niet; ze zei simpelweg: « Ga even een frisse neus halen. Mam zorgt thuis wel voor alles. » Deze zin verontrustte me nog meer.
De dag dat ik naar het vliegveld vertrok, vergezelde mijn stiefmoeder me persoonlijk en gaf me allerlei instructies. Ik kuste haar gedag met een vreemde glimlach. Maar toen ze wegkeek, nam ik een besluit: ik zou doen alsof ik wegging, maar stiekem terugkomen. Ik wilde weten wat er thuis gebeurde terwijl ik weg was.
