Ik nam een taxi terug naar DLF Fase 3, stapte een paar honderd meter van het huis uit en liep de rest. Toen ik het einde van de steeg bereikte, begon mijn hart te bonzen. De voordeur stond open en ik hoorde luid gelach van binnen. Ik leunde tegen de muur en gluurde naar binnen.
Wat ik zag, maakte me sprakeloos: in de woonkamer zat Hitesh naast een jonge vrouw – haar haar naar achteren gekamd, gekleed in kleurrijke kleding – haar hoofd rustend op zijn schouder, lachend en kletsend. Het ergste was dat mevrouw Sarla er ook was. Ze maakte er geen enkel bezwaar tegen; integendeel, ze serveerde vrolijk eten, glimlachend en zei:
« De schoondochter is weg. Nu kun je ontspannen. Ik hoop alleen dat iemand voor Hitesh zorgt. Riya is een braaf meisje. Ik hou heel veel van haar. »
Mijn oren begonnen te suizen. Het was duidelijk dat de ‘reis’ die ze had geregeld slechts een truc was om me het huis uit te krijgen en plaats te maken voor iemand anders. De 2 miljoen roepies waren slechts een manier om me het zwijgen op te leggen – compensatie voor het feit dat ik zonder gedoe was vertrokken.
Die nacht ging ik niet naar huis. Ik huurde een kleine hotelkamer in Karol Bagh (New Delhi) en bracht de nacht woelend in bed door. Het was vreselijk, maar ik weigerde toe te geven. Ik wist dat als ik zou blijven zwijgen, ik degene zou zijn die eeuwig zou lijden.
De volgende ochtend nam ik contact op met een advocaat in Saket, informeerde naar de procedure voor de verdeling van de bezittingen en zette de nodige stappen in gang. Ik vroeg ook een vertrouwde kennis om onweerlegbaar bewijs te verzamelen. Ik wilde dat alles transparant was.
Twee weken later, terwijl ze nog steeds dachten dat ik genoot van mijn tijd in Europa, kwam ik de kamer binnen met een advocaat en een dossier. Ze werden alle drie bleek. Hitesh stotterde, mevrouw Sarla keek verward en Riya ontweek snel mijn blik.
Ik keek hen recht in de ogen, kalm maar vastberaden:
« Bedankt voor de 2 miljoen roepies. Ik ga ze gebruiken om een nieuw leven te beginnen, vrijer en lichter. Vanaf nu heb ik geen verdere banden meer met deze familie. »
Daarmee legde ik de scheidingspapieren op tafel, draaide me om zonder om te kijken en vertrok. Deze keer verliet ik het huis niet als een verlaten vrouw, maar als een sterke vrouw, klaar om haar eigen geluk te kiezen.
