Die nacht ging ik niet naar huis. In plaats daarvan huurde ik een bescheiden kamer in Karol Bagh en lag de hele nacht te woelen van de pijn. Maar tegen de ochtend nam ik me voor: stilte zou me alleen maar voor altijd gevangen houden.
Ik ontmoette een advocaat in Saket – Arjun Malhotra – die me rustig de procedure voor de verdeling van eigendommen uitlegde en me adviseerde bewijsmateriaal te verzamelen. Ik belde een vriend om te helpen met het vastleggen van bewijs. Alles moest transparant zijn.
Twee weken later, toen ze er nog steeds van uitgingen dat ik in Europa was, liep ik met Arjun en een juridisch dossier de woonkamer in. Alle drie verstijfden ze. Hitesh stotterde, Sarla keek verbaasd en Riya draaide haar gezicht af.
Ik legde de scheidingspapieren op tafel. « Bedankt voor de ₹20 lakh, » zei ik koeltjes. « Ik ga het gebruiken om een vrijer en lichter leven te beginnen. Vanaf vandaag verbreek ik alle banden met deze familie. » En ik vertrok – niet langer als een buitenstaander, maar als een vrouw die haar eigen kracht claimt.
“Status-quo”
Hoewel ik vastberaden dat huis verliet, voelde ik een zware steen in mijn hart. De ₹20 lakh stond onaangeroerd op een aparte rekening die Arjun me voorstelde te openen, waarmee ik de oude banden definitief verbrak.
In Karol Bagh huurde ik een piepklein kamertje op de bovenste verdieping met uitzicht op een drukke straat vol scooters, theestalletjes en gebakken paratha’s. ‘s Nachts hield het getoeter onafgebroken op, maar ik sliep diep – niet in stilte, maar in vrede.
Arjun begon te werken aan een ‘status quo’-regeling: het voorkomen van overdracht van eigendommen of activa totdat de scheiding was afgerond. Voor het eerst voelde ik een gevoel van langdurige bescherming.
Om mezelf te helen, veranderde ik mijn kleine kamer in een bakkerijhoek. Met een tweedehands oven en een korte bakcursus opende ik « Buy N – Fresh Bakes & Tea ». Mijn taarten waren bescheiden, maar elke verkoop bracht een hartverwarmende opluchting.
Op een ochtend stond ik tegenover Hitesh en Sarla in de familierechtbank van Saket. Toen de rechter alle eigendomstransacties bevroor, spande Hitesh haar kaken en brandde Sarla’s gezicht van woede. Buiten siste ze:
« Je bent wreed. Ik wilde alleen maar dat Hitesh gelukkig was. Je had gewoon even weg moeten gaan. »
Ik keek haar strak aan. « Ik moest ook ademen. Vijf jaar lang heb je me verstikt. »
Later kreeg ik een vreemd telefoontje van Shiv, Riya’s oude huisgenoot. Hij waarschuwde me dat Riya Hitesh onder druk zette om eigendommen aan haar over te dragen en had zelfs een opname van Sarla die een complot tegen mij smeedde. Het drong tot me door: ₹20 lakh was hun manier om stilte te kopen.
Ik werkte harder met Arjun samen en verzamelde CCTV-beelden, telefoonrekeningen, taxibonnen – alles wat het plan bewees.
