Toen kwam Sarla zelf naar me toe. Bij een theekraampje langs de weg gaf ze me een fluwelen buideltje met goud, met tranen in haar ogen. Ze gaf toe dat ze had gehandeld uit angst voor eenzaamheid, gemanipuleerd door Riya, en zich aan Hitesh had vastgeklampt om te overleven. Voor het eerst zag ik geen schoonmoeder, maar een kwetsbare moeder.
Toen Riya een eigendomsoverdracht in een café probeerde te bezegelen, stormden gerechtsdeurwaarders binnen met aanmaningen tot fraude. Riya’s gezicht trok weg van kleur. Hitesh was bang. Ik stond buiten, roerloos – maar Riya zag me. Onze ogen kruisten elkaar, de hare flitste als een kat die opgesloten zat.
Dagen later diende Sarla een brief in bij de rechtbank waarin ze haar aandeel in mijn verdrijving bekende. De rechter vroeg of ze het begreep. Ze knikte trillend: « Ja. Mijn schoondochter heeft dit nooit verdiend. »
Ik fluisterde tegen haar: « Dank je wel, mam. » Voor het eerst glimlachte ze – oud, maar eerlijk.
Uiteindelijk bood Hitesh tijdens de bemiddeling dividenden aan en ging akkoord met mijn voorwaarden. Riya verdween uit Delhi en verbrak de banden.
De scheiding was rond. De bezittingen waren verdeeld. Geen schulden – behalve een handgeschreven verontschuldiging van Hitesh: « Bedankt dat u met waardigheid bent vertrokken. »
Ik legde de brief naast mijn receptnotities: « Saffraan-pistachebrood, 180°C, 38 minuten. » Mijn kleine bakkerijdroom groeide nu, gesteund door buren en vrienden.
Op een regenachtige avond kwam Sarla thee drinken. Ze grapte: « Kun je die ₹20 lakh ooit teruggeven? »
Ik glimlachte. « Ik zal je op een andere manier terugbetalen: levenslang gratis thee. »
Ze lachte door haar tranen heen. « Een eerlijke ruil. Ik heb een leven lang thee gekregen. »
En terwijl ik haar een kopje inschonk, besefte ik: het volgende hoofdstuk was begonnen. Niet met geld in een envelop, maar met met bloem bestoven handen, warme thee en een hart dat eindelijk leerde nee te zeggen.
