Toen ik de telefoniste de details vertelde, kon ik nauwelijks geloven wat ik zei, maar het bewijs was te overweldigend om te negeren. De cameraman verzekerde me dat er spoedig een politieauto zou arriveren en droeg me op om buiten op de agenten te wachten.
Toen ik op de veranda stond, hielp de koele avondlucht niet om mijn zenuwen te kalmeren. Gedachten wervelden door mijn hoofd, de ene nog verontrustender dan de andere. Is Daniela in gevaar? Zit er echt een vreemdeling op de loer in ons huis? De minuten sleepten zich eindeloos voort en elke seconde ging pijnlijk langzaam voorbij.
Uiteindelijk werd de stilte doorbroken door het geluid van naderende sirenes. De politie arriveerde, twee agenten stapten met professionele rust uit de politieauto. Ik legde de situatie uit en sprak de woorden in een razende haast uit. Ze luisterden aandachtig en knikten toen en verzekerden me dat ze ervoor zouden zorgen.
We keerden terug naar huis, mijn hart bonsde in mijn borst. De politieagenten naderden de badkamerdeur en klopten hard. « Politie! » riep een van hen met een dominante stem.
