Er viel een moment van stilte en toen, tot mijn verbazing, ging de deur open. Daniela stond daar met een blik van verwarring en bezorgdheid op haar gezicht. Haar haar was vochtig, maar haar houding was kalm, totaal anders dan iemand die in een compromitterende situatie terechtkwam.
De politieagenten gingen voorzichtig naar binnen en scanden het tafereel met hun ogen. Ik keek toe vanuit de gang en mijn angst verdraaide zich in een knoop. Maar er was daar geen verborgen man, geen spoor van een indringer. In plaats daarvan wachtte ons iets onverwachts.
Op het aanrecht in de badkamer lag een klein apparaatje, iets dat op een smartphone leek. Daniela, die onze verbazing zag, legde het met een zacht grinnikje uit. « Het is een stemassistent, » zei ze, wijzend naar het apparaat. « Ik gebruik het om mijn Engels te oefenen en onder de douche naar podcasts te luisteren. »
Ik voelde een golf van opluchting vermengd met verlegenheid. De mysterieuze stem die ik hoorde was een opname, een les van een app voor het leren van een Engelse taal. De geur, legde ze uit, kwam van een nieuwe douchegel die ze onlangs had gekocht, met een extreem intens muntaroma. Ze besefte niet dat dit argwaan zou wekken.
De officieren, die zich ervan hadden vergewist dat er geen gevaar dreigde, vertrokken met een paar bemoedigende woorden. Daniela, zoals altijd beleefd, nam de situatie met een afstand en haar zachte humor verlichtte de spanning. Ik verontschuldigde me hartelijk bij haar en voelde de blos van schaamte op mijn wangen. Maar ze wuifde het met een glimlach weg en begreep de zorg van haar zorgzame schoonmoeder.
In de daaropvolgende dagen lachten we om dit incident, en mijn aanvankelijke vermoedens werden een constante grap tussen ons. Daniela gaf me zelfs een flesje douchegel met muntgeur als speels souvenir. Als gevolg hiervan werd onze band sterker en leerde ik een waardevolle les in communicatie en vertrouwen. Deze ervaring, ondanks de aanvankelijke paniek, bracht ons als gezin dichter bij elkaar.
