De wind zwiepte door mijn haar terwijl ik op het dak van de Spire stond. Manhattan strekte zich voor me uit als een fonkelende belofte.
Het was 4 uur ‘s middags. Nog vier dagen tot het grote moment. Vier uur voordat drie jaar hard werken eindelijk beloond zou worden.
Achter de dikke glazen wand van de VIP-ruimte bracht ik nog een laatste aanpassing aan de pioenrozen op de hoofdtafel. Wit en oudroze, geïmporteerd uit Nederland, kostte elke steel meer dan de meeste gewone boeketten. Beschut tegen de wind van de Hudson zouden ze perfect blijven.
Zoals alles vanavond had moeten zijn.
Mijn hand gleed in mijn tas. Ik voelde het geruststellende gewicht van twee dikke enveloppen. Drie jaar sparen, offers brengen en plannen.
Ten eerste: een pensioenrekening voor mijn ouders. Genoeg om de Europese cruise te financieren waar mijn moeder al jaren van droomde. Genoeg om mijn vader de oldtimer Corvette te kopen die hij elke zondag bewonderde.
Ten tweede: een volledige beurs voor mijn zus Brittany, zodat ze modeontwerp kan studeren in Parijs, aan het Franse Mode-instituut.
Vanavond, toen Arthur Sterling mijn partnerschap officieel aankondigde, wilde ik dat mijn familie erbij was. Ik wilde dat ze zagen wat ik bereikt had. En dat ze trots op me zouden zijn.
Mijn telefoon trilde.
Toen trilde het weer.
Een bankmelding.
American Express – $3.000 – Pink Flamingo Beach Club – Transactie goedgekeurd.
Voordat ik ook maar kon reageren, kwam er een bericht binnen.
Moeder: We kunnen niet komen. Je zus heeft een paniekaanval. Ze heeft een rustige plek nodig om te mediteren. Begrijp je dat?
Ik verstijfde.
De Pink Flamingo. Ik kende deze plek. Een lawaaierige, kitscherige strandclub, vol neonlichten en housemuziek. Niets dat ook maar enigszins leek op een plek om te mediteren.
De transactie werd om 15:47 uur afgerond.
Ze wisten het.
Ze wachtten tot de kaart was gedebiteerd voordat ze me het bericht stuurden.
Het was geen noodgeval.
Het was berekend.
Ze hebben mijn geld gebruikt om ervandoor te gaan.
