Maar…
Ze wilden gewoon niet dat ik met hen omging.
In eerste instantie werd het gepresenteerd als iets nobels.
« Je bent ouder, Melody », zeiden ze tegen mij.
Ik herinner me dat mijn moeder straalde, alsof dit het allerbelangrijkste in mijn leven was. Alsof ik hen redde of iets heel belangrijks voor ons gezin deed.
Lachende Vrouw | Bron: Midjourney
« Dit geeft je de kans om een band met je oma op te bouwen, Mel, » zei mijn vader. « We zullen elkaar regelmatig opzoeken, en je zult zien, het wordt leuk! »
Maar ze kwamen niet bij me langs. Ze kwamen ook niet vaak langs. Uiteindelijk, toen ik elf was, liet mijn oma me zitten en legde me de waarheid uit.
« Je ouders denken dat Chloe een kans maakt op iets groots, lieverd. Ze moeten zich op haar concentreren, dus hebben ze je hier bij mij achtergelaten. »
Klein meisje zit bij haar oma | Bron: Midjourney
Haar stem was vriendelijk maar vastberaden, en ik kon de woede in haar woorden horen sudderen.
Mijn grootmoeder deed haar best, maar ze werd ouder en kon niet veel meer. Ze stopte ook met autorijden vanwege haar slechte zicht, waardoor het woon-werkverkeer van en naar school een nachtmerrie werd.
Na een paar maanden bij mijn oma te hebben gewoond, namen mijn oom Rob en tante Lisa me in huis. Omdat ze zelf geen kinderen konden krijgen, noemden ze me hun ‘wonderkind’.
Oudere vrouw houdt haar hoofd vast | Bron: Midjourney
Oom Rob grapte dat ik gewoon naar de verkeerde plek was gestuurd.
“Mel, de ooievaar moet je echt van streek hebben gemaakt,” lachte hij op een avond.
« Ik ben het met je eens, » zei tante Lisa. « Je bent precies waar je hoort, mijn lieve meisje. »
In eerste instantie was ik er niet blij mee, maar na verloop van tijd begon ik erin te geloven.
Lachend stel | Bron: Midjourney
Hoe kon ik dat ook niet doen?
Tante Lisa zorgde voor mij voordat ik ging slapen. Ze leerde me de routine van het borstelen en vlechten van mijn haar.
« Gevlochten haar betekent minder schade, lieverd, » zei ze. « En het zal je mooie haar lang en sterk laten groeien. »
Ze kocht kleren voor ons in bijpassende kleuren en verscheen op elk schoolevenement. Ze was de moeder die ik altijd nodig had.
Oom Rob was net zo geweldig. Hij gaf me altijd advies, nam me discreet mee op een ijsdate en vertelde me talloze vadermoppen.
Lachend moeder-dochterduo | Bron: Midjourney
Ik was kalm.
Toen ik twaalf werd, stopte ik helemaal met het bellen van mijn ouders.
Alleen ik probeerde het, en ik besefte dat ik me vastklampte aan een droom die niet realistisch was. Mijn biologische ouders konden het niet schelen. Ze stuurden me zelden verjaardagskaarten of cadeaus. Ze stuurden oom Rob en tante Lisa zelfs geen geld om voor me te zorgen.
Toen ik zestien werd, adopteerden Rob en Lisa me officieel en verbraken daarmee de laatste band tussen mij en mijn zogenaamde ouders. Tante Lisa maakte het extra speciaal. Ze versierde de tuin en organiseerde een intiem verjaardagsdiner voor me, compleet met chocoladecupcakes en een puppy.
Verjaardag in de buitenlucht | Bron: Midjourney
« Je bent nu van mij, mijn Melody, » zei ze terwijl ik me klaarmaakte voor het avondeten. « Ik heb altijd van je gehouden, al sinds je een baby was. Jij was de reden dat Rob en ik kinderen wilden. Maar toen je bij ons introk, besefte ik dat het niet ging om moeder te zijn voor iemand anders… het ging erom moeder te zijn voor jou. »
Ik kon het niet helpen. Ik barstte in tranen uit.
« Nee, niet huilen, lieverd, » zei ze, terwijl ze over mijn rug wreef. « Laten we naar je verjaardagsdiner gaan. »
Tiener zit op bed | Bron: Midjourney
En weet je wat?
Mijn ouders kwamen niet eens opdagen. Ze verzetten zich ook niet tegen de formele adoptie van mij door Rob en Lisa. Het was alsof ze jaren eerder afstand hadden gedaan van hun ouderlijke rechten om hun eigen carrière en die van Chloe te vergemakkelijken.
Ik ben nu tweeëntwintig en heb mijn ouders al negen jaar niet meer gezien. Ik werk in de IT en het gaat geweldig. Pas op de middelbare school besefte ik dat ik er een genie in was.
Jonge vrouw met laptop | Bron: Midjourney
« Als dit je roeping is, dan is dit je roeping, Mel, » zei Rob op een avond tijdens het avondeten. Ik zat nog op de middelbare school en het was toevallig de dag van onze ouderavond. Mijn informaticaleraar had het maar over mijn « vaardigheden ».
“Wil je na school computerwetenschappen studeren?”, vroeg hij.
Ik zweeg even, onzeker. Ik sneed een stuk kip in stukken en dacht na.
« Ik denk het wel, » zei ik. « Is dat oké? Is studeren een optie? »
Ontdek meer
Familiespellen
« Staat studeren op de planning? » vroeg Rob geamuseerd. « Natuurlijk, Mel! We hebben je altijd gezegd dat je bij ons hoorde. En wij zullen de weg vrijmaken voor je toekomst, vogeltje. »
Een bord eten | Bron: Midjourney
Dat horen verwarmde mijn hart. Door de jaren heen begon mijn oom Rob me uit te schelden die hem aan mijn naam deden denken of die hem aan de mijne deden denken. « Songbird » was waarschijnlijk mijn favoriet.
Ze steunden mij, hielden van mij en hebben mij nooit verlaten.
