Ik had al jaren niet meer aan mijn biologische ouders gedacht. Een paar maanden geleden kwam Chloe’s carrière abrupt ten einde. Ze kreeg een ernstig ongeluk tijdens de training, waarbij ze haar been en arm brak.
Tiener in ziekenhuisbed | Bron: Midjourney
Het was het soort blessure waar je niet van herstelt, tenminste niet op topniveau. Eenmaal hersteld, zou Chloe waarschijnlijk de beste kans hebben om coach te worden.
Opeens wilden mijn biologische ouders mij weer in hun leven hebben.
Ze namen voor het eerst contact met mij op tijdens de vakantie en stuurden mij een eenvoudig, vrolijk sms’je.
Hoi Melody! We missen je enorm en zouden je graag weer zien. Laten we snel afspreken! Wat dacht je van een etentje?
Ik negeerde het.
Telefoon op tafel | Bron: Midjourney
Maar op kerstavond werd ik in het nauw gedreven.
Ik ging met mijn oma naar de middernachtmis, die ondanks haar leeftijd en ondraaglijke gewrichtspijn nog steeds van deze traditie hield. Toen we de kerk binnenkwamen, zag ik mijn moeder bij de deur staan wachten. Mijn moeders gezicht klaarde op en ze rende naar voren alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien.
Oma snoof en liep verder naar de stoel toe.
« Melody! » riep ze uit, terwijl ze een knuffel pakte. « Het is zo lang geleden! Je bent zo mooi. »
Kerk exterieur | Bron: Midjourney
Nu wist ik precies wie ze was. Ik wist precies wie mijn vader was, die op ons afkwam. Maar ik wilde ze pijn doen.
“Pardon, ken ik u?” vroeg ik.
Het gezicht van mijn moeder kreeg rimpels als vloeipapier, maar mijn vader stapte naar binnen, rood aangelopen en verontwaardigd.
« Pardon, jonge dame? Wat is dat voor toon? Wat is dat voor vraag? U weet toch dat wij uw ouders zijn! »
Ik kantelde mijn hoofd en deed alsof ik nadacht.
Nervous Man | Bron: Midjourney
« Oh. Mijn ouders? Dat is grappig, want mijn ouders zijn thuis en haasten zich om de kerstcadeaus in te pakken die ze me op het laatste moment hebben gegeven. Jullie zijn vast Anthony en Carmen? Degenen die me hebben afgestaan? »
Toen ging ik bij oma zitten en ze stonden met open mond achter.
Ze zaten achter ons en gedurende de hele dienst voelde ik hun blik in mijn achterhoofd boren. Toen ze weggingen, hielden ze me weer tegen.
Jonge vrouw zit in de kerk | Bron: Midjourney
“Herkennen jullie ons echt niet?”, vroeg mijn moeder.
Ik heb er een tijdje naar gekeken.
« Dat maakt niet uit, » zei ik.
Terwijl ik met mijn grootmoeder wegliep, kneep ze nog steviger in mijn arm.
« Dat is hun verdiende loon, lieverd, » zei ze. « Zoals je ziet, besta ik niet voor hen. Ik besta niet meer sinds je elf was en ik heb tegen ze geschreeuwd vanwege hoe ze je behandeld hebben. »
Oudere vrouw staat in de kerk | Bron: Midjourney
Een paar dagen later moeten ze wel iets geweten hebben, want totaal onverwacht belden ze mij op.
« Melody, lieverd, » begon mama. « Als het zo goed met je gaat, zou het dan niet logisch zijn om de familie een beetje te helpen? Weet je, na alles wat we voor je hebben gedaan. »
Ik moest bijna lachen.
« Wat heb je voor me gedaan? Bedoel je dat je me in de steek hebt gelaten? »
Jonge vrouw aan de telefoon | Bron: Midjourney
« Doe niet zo dramatisch, » snauwde ze. « We hebben je de ruimte gegeven om de onafhankelijke vrouw te worden die je nu bent. Zonder onze offers zou je niets zijn. »
Ik kon haar lef niet geloven.
« Je hebt helemaal niets van dien aard gedaan, » wierp ik tegen. « Je wilde me niet in de buurt hebben toen je je Olympische dromen met Chloe najoeg. »
« Familie is familie, » zei mijn vader aan de telefoon. « We zitten hier nu allemaal samen in. Vind je niet dat je ons iets verschuldigd bent voor de opvoeding die je hebt gegeven? »
« Jij hebt me niet opgevoed. Tante Lisa en oom Rob hebben dat gedaan. Als ik iemand iets verschuldigd ben, dan zijn het hen wel. »
Zenuwachtige vrouw aan de telefoon | Bron: Midjourney
Ik hing op voordat ze konden opnemen.
Ik had Chloe kunnen checken, maar ze onderbrak me ook. Net als onze ouders. Ik had ze niets meer te vertellen.
Oudejaarsavond was aangebroken en het was magisch. Tante Lisa bakte haar beroemde honingham en oom Rob waagde zich aan koekjes bakken (ze waren een beetje verbrand, maar we hebben er toch van genoten).
Terwijl we lachend aan tafel zaten, realiseerde ik me iets.
Eten op tafel | Bron: Midjourney
Dit is mijn familie. Niet degenen die me verlieten, maar degenen die bleven.
Mijn biologische ouders proberen misschien contact met mij op te nemen, maar ze zullen de schade die ze hebben veroorzaakt nooit kunnen herstellen.
Ik heb hier alles wat ik nodig heb.
