Ik zat daar naar de documenten te staren, mijn handen trillend van woede en verraad. Hoe lang waren ze dit al aan het plannen? Was het vanaf het begin hun bedoeling geweest om me alleen als financieel vangnet te gebruiken, zonder er iets voor terug te geven?
Hebben ze ooit gewaardeerd wat ik voor ze deed? Ik weet niet hoe lang ik dit heb gedaan, maar uiteindelijk realiseerde papa zich dat ik niets aan het scannen was. « Jacob, waarom doe je er zo lang over? » vroeg hij toen hij de kamer binnenkwam.
Ik probeerde het testament niet eens te verbergen. Ik hield het gewoon omhoog, keek hem recht in de ogen en vroeg: « Dus dat is alles? » « Alles. »
‘Voor Eric. Na alles wat ik voor je heb gedaan.’ Papa’s gezicht werd even bleek, waarna hij diep zuchtte, alsof hij met een zeurend kind te maken had.
‘Jacob, het is niet wat je denkt.’ ‘Echt?’ snauwde ik. ‘Want ik heb het duidelijk gemaakt: ik betaal je hypotheek, ik doe je boodschappen, ik renoveer dit huis, terwijl Eric helemaal niets doet.’
En toch is het de enige die ertoe doet.” Papa keek ongemakkelijk, maar in plaats van een goede uitleg te geven, mompelde hij alleen maar: “Het is ingewikkeld, en dat is alles.”
Geen verontschuldiging, geen poging om zijn beslissing te rechtvaardigen. Alleen een slap excuus en de verwachting dat ik het zou slikken en zijn wandelende geldautomaat zou blijven. Ik had me meteen moeten omdraaien en weggaan.
Maar ik moest het van mijn ouders horen. « Mam! » riep ik. Hij kwam de kamer binnen, en toen hij het testament in mijn handen zag, keek hij tenminste nog schuldig. Maar zijn woorden deden mijn bloed koken…
‘Jacob, mijn liefste, je hebt geen erfenis nodig,’ zei mijn moeder zachtjes, alsof ze me een gunst bewees. ‘Je hebt een goede baan, je bent onafhankelijk.’
Maar Eric… het gaat niet goed met hem. We willen er gewoon voor zorgen dat er goed voor hem gezorgd wordt.” Op dat moment verloor ik mijn geduld.
Ze maakten zelfs geen excuses; ze wisten precies wat ze deden, en voor hen was het volkomen gerechtvaardigd. De jarenlange luiheid van Eric hadden hun hoogtepunt bereikt toen ze hem met alles beloonden, terwijl ze mij als een overbodig onderdeel aan de kant schoven. Ik haalde diep adem, klemde mijn tanden op elkaar en legde het testament op tafel.
