Ik word voor het eerst vader… op mijn 50e. »
Het is een moment dat ik nooit zal vergeten. Dit cliché, dit beeld bevroren in de tijd, vertelt het verhaal van een heel leven. Een leven van wachten, van pijn, van hoop… En uiteindelijk van licht.
Ik ben 50 jaar oud. Ik ben voor het eerst vader geworden. Als ik het hardop zeg, vind ik het moeilijk te geloven. Ik heb er altijd van gedroomd om een kind te krijgen, maar het leven heeft het me niet makkelijk gemaakt. De jaren zijn voorbijgevlogen, en daarmee ook de kansen. Er zijn wonden die de tijd niet goed heeft geheeld, stellen die uit elkaar zijn gegaan onder de druk van wachten, valse vreugde, stilte aan tafel waar niemand meer over de toekomst durfde te praten.
Toen kwam ze. Deze buitengewone vrouw, mijn echtgenote, mijn steun en toeverlaat. Ze zag in mij een uitgeputte, maar niet gebroken man. Ze geloofde in onze gezamenlijke droom; ze droeg onze strijd met een kracht die ik nooit zou kunnen bereiken. Samen doorstonden we twijfels, medische onderzoeken, slecht nieuws, vervlogen hoop en slapeloze nachten waarin we ons afvroegen of we wel gelijk hadden om te blijven geloven.
En vandaag is hij hier. Mijn zoon.
Ik houd hem in mijn armen, gewikkeld in dit kleine roze dekentje. Hij slaapt vredig, zich er niet van bewust dat zijn komst mijn wereld op zijn kop heeft gezet. Ik huil, ja. Niet omdat ik verdrietig ben… maar omdat ik overweldigd ben. Overweldigd door liefde, dankbaarheid, opgekropte pijn en die vreemde zekerheid dat, zelfs als ik niet lang genoeg zal leven om al zijn bewegingen, al zijn verjaardagen, te zien, ik er altijd zal zijn, in zijn hart, in zijn bloed.
