Dus toen Matthew me vertelde dat ze gingen trouwen, was mijn eerste reactie geen vreugde – het was bezorgdheid.
« Waarom brengt ze nooit tijd door met Alex? » Vroeg ik.
Hij aarzelde. Er was een flikkering in zijn ogen voordat hij antwoordde: « Ze is… Aanpassen. Het is een proces. »
Dat was de eerste alarmbel. Ik heb hem toen niet onder druk gezet, hoewel ik dat wel had moeten doen.
De maanden voorafgaand aan de bruiloft gingen voorbij in een waas van fittingen, bloemisten en zitschema’s – maar er was nog steeds volledige stilte over Alex. Zijn naam stond niet op de uitnodiging, er was geen sprake van een pak voor hem en er was geen sprake van dat hij een rol zou spelen in de ceremonie.
Twee weken voor de bruiloft nodigde ik Wendy uit voor thee. Ik dacht dat ze misschien gewoon rechtstreeks van me moest horen wat Alex voor ons gezin betekende.
Ze verscheen in een smetteloze witte blouse, elke plooi en lijn perfect geperst. Alles aan haar leek beheerst en weloverwogen.
Ik vroeg zachtjes: « Dus, welke rol zal Alex spelen op de bruiloft? »
Ze knipperde met haar ogen, zette haar theekopje neer en glimlachte.
« Oh. Goed… Het is niet echt een kindvriendelijk evenement », zei ze terloops.
‘Een bruiloft is geen nachtclub, Wendy,’ antwoordde ik gelijkmatig. « Hij is vijf. En hij is de zoon van Matthew. »
Ze leunde iets achterover en zei: ‘Precies. Hij is de zoon van Matthew, niet de mijne. »
Ik staarde haar aan en vroeg me af of ik haar wel goed had gehoord.
