Een week later verhuisde Lily naar Helens gezellige huis in Maplewood Street. De logeerkamer was omgetoverd met lichte bedden, een klein bureau om te tekenen en planken voor speelgoed. De tweeling sliep aan de andere kant van de gang in een kinderkamer vol warmte en zonlicht.
De eerste paar nachten sliep Lily nauwelijks. Ze sloop keer op keer op haar tenen de kinderkamer in om ervoor te zorgen dat de baby’s ademden. Helen zou haar daar vinden, zachtjes zingend.
Op een avond, terwijl Lily de tweeling instopte, zei Helen: « Je moeder wordt elke dag sterker. »
« Wanneer kan ik haar zien? » Vroeg Lily.
« Binnenkort. En ze zal zo trots op je zijn. »
Lily aarzelde, haar stem zacht. « Ik hoop alleen dat ze zich me herinnert. »
‘Ze zou je nooit kunnen vergeten,’ zei Helen. « Jij bent haar hartslag. »
5. Het bezoek
Het was een frisse lenteochtend toen het busje stopte bij het Willow Creek Rehabilitation Center. Lily’s handen trilden toen ze de kinderwagen van de tweeling vasthield. Helen boog zich voorover en fluisterde: « Ben je klaar, lieverd? »
Door de glazen deuren zag ze haar moeder in een rolstoel zitten onder een bloeiende kersenboom. Ze zag er magerder uit, maar haar ogen waren open – helder en zoekend.
« Mam! » Riep Lily en rende naar voren. Anna’s armen openden zich net op tijd om haar op te vangen.
Ze hielden elkaar zonder woorden vast. Tranen vielen vrijelijk, maar ze waren niet alleen verdrietig – ze waren vol opluchting, liefde en vergeving.
‘Laat me je zien,’ zei Anna, terwijl ze het gezicht van haar dochter omhulde. « Mijn dappere meid. Je hebt je belofte gehouden. »
« Dat heb ik gedaan, » fluisterde Lily. « Ik zorgde voor Micah en Emma. »
Anna’s hand beefde toen ze een haarlok van Lily’s voorhoofd borstelde. « En jij hebt mij ook gered. »
