Mijn moeder liet ons elke ochtend wegen en strafte ons op basis van het getal. Tien jaar later zit ze in de zwaarste beveiliging na een politie-inval.
Voor Isabelle voelde de terugkeer naar de universiteit hol. Professoren boden verlengingen aan en medestudenten vermeden lastige vragen, maar haar gedachten verlieten de kliniek nooit. In de weekenden reisde ze terug naar huis en sliep soms op een uitklapbare stoel in Aurelia’s kamer.
Hun vader werkte dubbele diensten om de duizelingwekkende kosten te dekken, zijn spaargeld en Isabelles studiefonds waren uitgeput. Steun kwam onverwacht van een tante die al lang van de familie vervreemd was, Helena, die in haar jeugd dezelfde wreedheden had meegemaakt. Ze deelde oude dagboeken waarin beschreven werd hoe hun grootmoeder haar dochters hongerdiëten oplegde en hen tegen elkaar opzette in wedstrijden die niemand kon winnen.
Voor het eerst begreep Isabelle de cyclus die de obsessie van haar moeder vormgaf.
Op een avond, tijdens de gezinstherapie, trilde Aurelia’s stem toen ze toegaf: « Ik wist dat de pillen me ziek maakten. Maar ik bleef ze slikken, want als ik ziek was, zag ze me. Ze keek me aan. »
De kamer werd stil. Leonard huilde openlijk, Isabelle greep de hand van haar zus vast alsof ze haar aan het heden wilde verankeren. De therapeut herinnerde hen eraan dat herstel niet lineair verliep, dat er terugvallen zouden komen, maar ook dat eerlijkheid de eerste stap uit de schaduw was.
Maanden verstreken. Aurelia kwam langzaam weer op krachten, haar haar kreeg zijn glans terug en haar wangen vulden zich met kleur. Ze lachte af en toe, het geluid aarzelend, alsof ze de vreugde herontdekte. Helena kwam vaak langs en vertelde verhalen over haar eigen genezing, het bewijs dat overleven niet in bitterheid hoefde te eindigen.
Toen de rechtszaak aanbrak, probeerde Marianne het proces met eindeloze verzoeken te vertragen, maar uiteindelijk stemde ze ermee in schuldig te pleiten. De rechtbank veroordeelde haar tot minimaal acht jaar celstraf, zonder contact totdat Aurelia volwassen was, en alleen dan als Aurelia dat wilde. Mariannes laatste verklaring aan de rechter bevatte geen excuses, alleen een bizarre verklaring dat de maatschappij haar ooit zou bedanken voor het « redden » van haar kinderen.
