De familie was niet aanwezig bij de uitspraak. In plaats daarvan brachten ze die regenachtige middag door in de kliniek, waar ze kaartspeelden met Aurelia en keken naar een oude komedie waar ze dol op was. Het was de eerste keer dat Isabelle zich kon herinneren dat ze samen lachten zonder angst voor kritiek of straf.
Later die nacht, toen ze terugliep naar haar slaapzaal, besefte Isabelle dat de strijd nog lang niet voorbij was. Trauma verdwijnt niet met een gevangenisstraf. Toch voelde ze een stille zekerheid: Aurelia had een kans op leven, op vrijheid, op vreugde, los van de obsessie van hun moeder. Voor het eerst geloofde Isabelle dat de cirkel doorbroken kon worden.
