Om elf uur werden we uitgenodigd voor wat mama een ‘familiediner’ noemde.
Ik trok mijn mooiste jurk aan. Oma hielp me mijn haar te vlechten. Ik heb dagenlang een handgemaakte kaart gemaakt – glitterhartjes erop geplakt, met zorg ‘ Ik hou van je, mam’ geschreven . Ik stelde me voor hoe ze glimlachte. Hoe ze me omhelsde. Misschien besefte dat ze me gemist had.
Zodra we binnenkwamen, snelde ze langs me heen om mijn broertje in haar armen te sluiten. Ze lachte, kuste hem op zijn wangen en noemde hem haar wonder. Ik stond daar maar, onzichtbaar.
Tijdens het dessert verzamelde ik eindelijk de moed om haar de kaart te geven. Mijn handen trilden.
‘Ik—ik heb dat voor je,’ zei ik.
Ze keek er nauwelijks naar om. In plaats daarvan gaf ze het aan mijn broer alsof het zijn speelgoed was.
‘Ach,’ zei ze, niet onvriendelijk, maar gewoon afwezig. ‘Waar zou ik het voor nodig hebben? Ik heb al alles wat ik wil.’
Er viel iets stil in me.
Dat was de laatste keer dat ik het probeerde.
Daarna waren er geen kaartjes meer. Geen bezoekjes meer. Ze verhuisde. Ik werd volwassen. Oma werd alles voor me: mijn beschermer, mijn aanmoediger, mijn thuis. Ze leerde me koken, sparen en teleurstellingen verwerken zonder verbitterd te raken. Als mensen naar mijn moeder vroegen, zei ik gewoon: « Ik woon bij mijn oma. » Dat was makkelijker.
Mijn oma overleed toen ik tweeëndertig was.
Haar verlies voelde alsof ik de grond onder mijn voeten verloor. Ik begroef de vrouw die me had opgevoed, die voor me koos toen mijn eigen moeder dat niet deed. Na de begrafenis keerde ik terug naar een stil huis vol echo’s en verdriet.
Drie dagen later werd er op mijn deur geklopt.
Toen ik het opende, voelde ik een beklemmend gevoel op mijn borst.
Het was mijn moeder.
Ze zag er ouder uit. Kleiner. Onzeker. Ze glimlachte niet.
‘Ik heb over je grootmoeder gehoord,’ zei ze zachtjes. ‘Het spijt me.’
Er viel een diepe stilte tussen ons.
Toen zei ze het.
“Ik moet met je praten over het huis.”
Natuurlijk deed ze dat.
