Ze legde onhandig uit dat oma alles aan mij had nagelaten. Het huis. Het spaargeld. Alles. De stem van mijn moeder brak – niet van verdriet, maar van paniek. Ze zei dat het niet eerlijk was. Dat ze oma’s dochter was. Dat familie op de eerste plaats moest komen.
Ik luisterde. Kalm. Stil.
Toen ze klaar was, keek ik haar aan en sprak ik de woorden uit die ik al decennia wilde zeggen.
“Ze heeft wel degelijk voor haar familie gekozen. Ze heeft gekozen voor degene die is gebleven.”
Voor het eerst in mijn leven had mijn moeder niets te zeggen.
Ik sloot de deur zachtjes.
En voor het eerst voelde ik me niet langer de fouT
